Donderdag 17 juli
Alle dagen zijn symbolisch, beste vrienden, maar sommige dagen zijn meer symbolisch dan andere. Voor ondergetekende was het een erg symbolische dag. Het was de laatste dag die ik met mijn geliefde zou doorbrengen, en wegens omstandigheden werd dat op Gent Jazz.
We waren met een troepje van zes, en we liepen aan de late kant van de weg. Het regende, er stond een windje, en de avond moest zo lang mogelijk duren (zie: afscheid). Ideale premisse voor zalige tijden, quoi?
The Herbaliser was bezig: te luid voor fijngevoelige jazz-oren, niet hard genoeg voor DJ Shadow-fans. De regen bleef voorlopig uit - de tranen ook. Goed nieuws, al bij al!
Op Erykah Badu was het even wachten. Ze was aangekondigd voor 22u30 (halfelf), maar pas rond kwart voor elf (22u45) begon de presentator zich te verontschuldigen; afgang voor die manskerel, want hij had het publiek al zitten opjutten van "één twee drie" en "houden jullie van hiphop" en van die toeren. Ai. Gelukkige hielden "jullie" ook van wachten, want de aankondiging die volgde, was onheilspellend in al haar eenvoud: "dames en heren (en geen brovas an' sistas? - red.): de band van Erykah Badu!"
Je voelde een rilling door het publiek gaan - zou Badu een Sly Stone'eke doen? De band een uur het publiek laten gaarkoken, vervolgens zelf, euh, gaar ge-coked het podium opstrompelen, de set stilleggen en beginnen mummelen van "kust allemaal mijn kloten, ik ga wat babbelen met mijn zangeressen, optreden is voor watjes"?
Nee dus. La Badu had al haar attitude bij en legde een fijn optreden af. Veel mensen vinden haar onuitstaanbaar, en waarschijnlijk hebben ze gelijk - ze gedraagt zich op dusdanige wijze dat je er niet naast kan kijken, met een cementen smoel en de meest ongenaakbare blik die je op een mens van vlees en bloed kan vermoeden. Welja: een standbeeld, daar kan je haar nog het best mee vergelijken - ware het niet voor haar achtergrondzangeresjes, die de hele tijd vrij onnozele danspasjes aan het doen, mét Badu in sync. Míj doet het alleen maar glimlachen. De dames zetten zichzelf gewoon lekker voor aap: geen sinecure. Toch? Nee?
We hebben kunnen dansen, meezingen, fluiten, juichen en zelfs even uitrusten. Erykah vond het nodig een soort drumsolo te doen met een drumpad - niet echt indrukwekkend, maar wíj konden en masse een pintje gaan halen, wat we dan ook deden. Sympathiek!
Ze liet, na een paar bisjes, haar DJ-vriendjes de set voleindigen tot één uur. Kwestie van booty shaken. O, en dat de hele avond baadde in funky soul en tonnen charisma, was dat al duidelijk?
Toen begon het afscheid, en dat, beste vrienden, was te triest voor woorden. Mogen de Gentse Feesten (het is zaterdag, de Tour is bezig op Sint-Baafs) soelaas brengen! Avanti!
