De trouwe luisteraar herinnert zich ongetwijfeld nog mijn recensie van ‘Crimen Ferpecto’. Ik prees toen actrice Mónica Cervera de hemel in en keek smachtend uit naar haar volgende glansrol. Lang heb ik niet moeten wachten, want hier is hij al: 20 centimetros, de tweede film van Ramón Salazar.
De film draait rond Marieta, een vrouw die vroeger Adolfo was. Ze heeft al een hele illegale hormonenkuur achter de rug en is al helemaal getransformeerd naar een vrouw. Van een transseksueel kunnen we echter nog niet spreken, want haar 20 centimeter lange herinnering aan haar mannelijk bestaan bengelt nog tussen haar benen. Haar leven is de kitschversie van dat van de hoeren in Pedro Almodovar’s ‘Todo Sobre Mi Madre’. Ze deelt een appartement met een dwerg die met zijn veel te korte armen toch cello wil spelen, ze helpt het kind van een andere vrouw op te voeden en prostitueert zich om aan geld te geraken zodat ze haar jongeheer kan laten amputeren om eindelijk (en dit zijn haar eigen woorden) het grote poesje te hebben waar ze al van kindsbeen af van droomt. Maar wat eigenlijk het sleutelelement van de film is, is dat ze aan narcolepsie lijdt en ze dus in slaap valt gelijk waar ze staat. Dan switcht de film naar een chaotische musical om vingers en duimen van af te likken.
De musicalscènes waren zeker de hoogtepunten van de film, al waren sommige stukjes misschien net iets te kitscherig en de Marilyn Manson scène in een donker park was net ietsje ‘over the top’. De verhaallijn is meestal kabbelend, al kent ze ook haar hoogtepunten met bijvoorbeeld ‘Bunny’, de hoogzwangere prostituee die zweert bij haar echte Amerikaanse konijnenoortjes en het allegaartje opgespoten Spaanse hoeren in het appartement van Mariete.
Deze film is gedragen door twee talenten die we zeker in de gaten moeten houden. Regisseur Ramón Salazar maakt hier een beloftevolle film. Het is niet zijn eerste en ik heb de rest van zijn werk nog niet gezien, maar zodra hij iets nieuws in de wereld stuurt, breng ik jullie daarvan op de hoogte. Het andere talent is, rarara, Mónica Cervera. Ik geef het je op een blaadje, de vrouw mag dan niet moeders mooiste zijn, ze is wel op weg dé diva van het grote scherm te worden. De manier waarop zowel het personage van Alfonso als dat van Mariete met evenveel geloofwaardigheid neerzet is ongezien. Ik ben vol bewondering en rep me naar de studio wanneer ik haar hoofd weer ergens zie verschijnen.
Te zien in Studio Skoop of binnenkort op een dvd'tje
Redactie Antenne