25 degrés en hiver
Er zijn zo van die dagen... Je opent je ogen en kijkt naar de wekker: " Oh nee, half acht, ik moest nu al op de trein zitten. " Je springt je bed uit. Snel koffie zetten, boterhammekes met choco dan toch maar niet overslaan. En net als je denkt, OK, een trein later maar met een beetje geluk kom ik nog net op tijd op mijn werk, scheurt de koffiefilter die je naar de vuilnisemmer wilde vertransporteren doormidden. Goed, denk je, ik zal er mij maar bij neerleggen: dit is dan het officiële begin van een slechte dag. Zo’n dag waarop je gewoon alles kan verwachten. Alles... behalve positieve dingen.
Miguel, het hoofdpersonage in 25 degrés en hiver, heeft zo’n dag. Te laat uit bed, geen last van scheurende koffiefilters, wel een beetje last van een Oekraïense vluchtelinge die zich in zijn auto verbergt. Sonia, de vluchtelinge, ontsnapte onderweg naar het vliegtuig waarmee ze gerepatrieerd zou worden. Op de vlucht voor de politie wil ze zo vlug mogelijk het doel van haar lange reis naar België bereiken: haar man vinden. Ze smeekt Miguel haar daarbij te helpen. Gelukkig voor Sonia, helaas voor Miguel, is deze laatste net iets te goedhartig. Met enige tegenzin besluit Miguel tussen het proberen toch nog naar zijn werk geraken door, de vluchtelinge te helpen. Als ook Miguels’ dochter en Spaanse overemotionele " mama " zich in het " zielige-Sonia-verhaal " mengen, is het hek volledig van de dam. Miguel moet en zal Sonia helpen want wat is er meer romantisch dan een mooie vluchtelinge die na al die jaren haar man terug wil zien. Dat hij zichzelf daarmee ook steeds meer in de problemen werkt, tja, daar legt ook Miguel zich uiteindelijk maar bij neer. Want je weet maar nooit, misschien leveren al deze tegenslagen op deze uitzonderlijk warme winterdag ook voor hem uiteindelijk nog iets goeds op...
De zoektocht naar Sonia’s man speelt zich hoofdzakelijk in onze hoofdstad af. Niet het Brussel van imposante kantoorgebouwen, NAVO-tops of Koekelbergse basilieken, wel het Brussel van de smalle straatjes waar verschillende culturen naast en met elkaar leven. Een Brussel dat regisseur Vuillet, zo valt af te leiden uit de onverwachte en mooie plaatjes in deze film, in zijn hart draagt. Nadat hij zijn geboorteland Frankrijk achterliet verhuisde Stéphane Vuillet naar onze hoofdstad om aan één van onze filmscholen te komen studeren. Hoewel hij niet slaagde voor de toelatingsproef bleef hij in onze hoofdstad plakken. In plaats van op de schoolbanken besloot Vuillet dan maar heel wat filmervaring op te doen in de praktijk. Vuillet werkte onder andere mee aan reclamefilmpjes, kortfilms en langspeelfilms zoals Le huitième Jour bijvoorbeeld. Dit leverde hem een pak praktijkervaring op die, zo bewijst 25 degrés en hiver, hem inderdaad leerde hoe je een film maakt. Zowel vormelijk als inhoudelijk is zijn debuut een mooi afgewerkt produkt.
Een produkt dat Vuillet als een tragikomedie bestempelt. Mooi woord, helaas vrees ik dat Vuillet te weinig heeft ingezien dat je bij filmische omzetting van een dergelijke woordsamenstelling wel een evenwicht moet creëren tussen de twee woorden waaruit deze samenstelling bestaat: tragedie en komedie. De film, zo zou je bij aanvang denken, geeft vooral aanleiding geeft tot het vertellen van een dramatische problematiek: de vluchtelingenproblematiek. Geen probleem dus om deze film het nodige drama mee te geven en toch... Toch helt de balans in 25 degrés en hiver eerder over naar de komische kant. Want telkens je als kijker op het punt staat ontroerd te worden door het drama lanceert Vuillet een grapje en lacht hij alle zorgen weer weg. Als vrolijke meid heb ik natuurlijk niets tegen op een lachbui ( of twee, drie, ... ) maar als je een TRAGIkomedie belooft dan wil zelfs ik als vrolijke meid graag een vleugje drama zien. Jammer, want met een tikkeltje meer emotie was 25 degrés en hiver net iets meer geweest dan het filmpje dat je jezelf nog vaag herinnert als datgene waar je toch zo om moest lachen: die toreador tussen de koeien, en dat meisje met haar hand in de brievenbus om toch maar dat first class-ticket te vinden... maar waar ging dat verhaal ook alweer over?
Griet Baeten
redactielid Café Civilisé