Hollywood is de pedalen kwijt. Zeker als het op grote verhalen over legendes aankomt. Met “Troy” en “King Arthur” verging het al niet te best. Deze “Alexander” lost evenmin de verwachtingen in. Misschien kan Ridley Scott nog de meubelen redden later dit jaar met zijn “Kingdom Of Heaven” met in de hoofdrol Orlando Bloom. Of Baz Luhrmann moet dan toch maar zijn kijk verfilmen op het leven van Alexander De Grote. Al denk ik niet dat veel meisjes Leonardo DiCaprio willen zien kussen met een jongen. Maar hoe gaat de uitspraak ook al weer…alles voor de kunst! Dat dacht Oliver Stone ook bij het maken van zijn “Alexander”. Alleen nuanceert hij nu zijn standpunten sinds de release.
Alexander groeit op als de oogappel van zijn moeder Olympia (Angelina Jolie). Ze voedt de jongen op als de toekomstige koning van een groot rijk. En ze gebruikt hem ook als schild tegen het barbaarse gedrag van haar echtgenoot Philip (Val Kimer). In de ogen van diens vader zal Alexander nooit tot de grote der aarde behoren. De jongen denkt daar anders over. Alexander beschouwt zichzelf als de zoon van de god Zeus. Hij zal aan iedereen bewijzen dat er geen grotere veroveraar bestaat dan hij.
Als jouw film amper een vijfde opbrengt van de totale kostprijs, dan mag je spreken van een flop. Het overkomt Oliver Stone met zijn spektakelfilm “Alexander”. In tegenstelling tot de Europeanen moeten de Amerikanen er niets van hebben. Waar is het fout gegaan? Oliver Stone heeft immers 15 jaar van zijn leven besteed aan deze verfilming. Ligt het aan de speelduur van 3 uur, Colin Farrell met blonde lokken, de biseksualiteit van de held of waren de goden Stone gewoon niet gunstig gezind.
Oliver Stone vertelt wel het een en ander over de jongeman die op zeer jonge leeftijd zowat de helft van de wereld verovert. Alleen vertelt hij in die drie uur veel en tegelijk bitter weinig over zijn hoofdpersonage. Zo worstelt Anthony Hopkins zich doorheen een eindeloze monoloog. Op het einde van zijn vertelsel weet je amper nog hoe het begon. En zo is dat ook met de vertolking van Colin Farrell. Nergens kan hij ons overtuigen van zijn grootheid, en neen die grootheid gaat niet over hoe hij geschapen is. Het enige wat uiteindelijk overblijft is de sterke vertolking van Angelina Jolie (“Lara Croft Tomb Raider”). Zij krijgt de leukste dialogen, mooiste kleren en ze komt op een verleidelijke, duivelse en bittere manier uit de hoek. Ook mogen we de mooie ogen van Jared Leto (“Fight Club”) niet vergeten. Als je in die ogen hebt gekeken dan kan je Colin geen ongelijk geven dat hij liever bij zijn vriendje Hephaistion is dan zijn eigen vrouw.
Vangelis maakt met zijn prachtige score de film nog enigszins genietbaat. Hij werd wereldbekend dankzij zijn score voor “Chariots Of Fire”, “1492: Conquest Of Paradise” en “Blade Runner”. Of hij het onder zijn echte naam Evangelos Odyssey Papathanassiou (!) ook zover geschopt zou hebben laat ik in het midden. Alleen viel het op dat de score onderbenut blijft en vaak volledig naar de achtergrond wordt verbannen. Een grote schande want Vangelis geeft in de muziek precies datgene weer wat van Alexander een levende legende heeft gemaakt. Het valt ook op dat hij de synthesizer uit de jaren ’80 niet helemaal heeft afgezworen. De enkele keren dat hij die synthesizer gebruikt komt vreemd over maar bij de volgende luisterbeurt dan let je daar niet meer op. Hoogtepunten op die soundtrack zijn “Titans”, “Roxane’s Veil” en “Across The Mountains”.
1. Introduction (1:32)
2. Young Alexander (1:36)
3. Titans (3:59)
4. The Drums of Gaugamela (5:20)
5. One Morning at Pella (2:11)
6. Roxane's Dance (3:25)
7. Eastern Path (2:58)
8. Gardens of Delight (5:24)
9. Roxane's Veil (4:40)
10. Bagoa's Dance (2:29)
11. The Charge (1:41)
12. Preparation (1:42)
13. Accross the Mountains (4:12)
14. Chant (1:38)
15. Immortality (3:18)
16. Dream of Babylon (2:41)
17. Eternal Alexander (4:37)
18. Tender Memories (2:59)