Catherine Tramell (Sharon Stone) beleeft een wilde autorit met naast haar een hoop testosteron. Tijdens het lichamelijk hoogtepunt raakt ze de controle over het stuur kwijt en belanden de twee in de rivier. Zij kan ontsnappen, maar haar boy toy heeft minder geluk. Er volgt een onderzoek naar de ware toedracht van de feiten, geleid door Roy Washburn (David Thewlis). Dr. Michael Glass (David Morrissey) evalueert de schrijfster en stelt vast dat Tramell lijdt aan een gevoel van goddelijke almacht én tegelijk het gevoel dat ze niet bestaat. Ze streeft naar een bevrediging van haar lusten die eindelijk zullen leiden naar haar eigen dood. Catherine wil het niet zover laten komen en gaat in therapie bij die dr. Glass. Maar de dokter raakt meer en meer in de ban van deze nymfomane.
In 1992 is het label “erotische thriller” very hot. De Nederlandse regisseur Paul Verhoeven is niet vies van wat bloot. Hij maakt dat in Hollywood duidelijk met “Basic Instinct”. De film raakt vooral bekend door de befaamde en beruchte scène waarin Sharon Stone haar benen kruist zonder dat ze ondergoed draagt. Vandaag ziet het filmlandschap er anders uit, en is ook de mentaliteit over naaktheid en seks geëvolueerd. Het benenwerk van Stone is een leuk gimmick voor een reclamespot, maar voor een volwaardige sequel is er veel meer nodig dan dat. Dus gaat mevrouw Stone gewoonweg full frontal. Alleen kan dat “Basic Instinct 2: Risk Addiction” niet redden van de complete ondergang.
Paul Verhoeven en Michael Douglas hebben hun kat gestuurd voor dit vervolg en dat merk je. Michael Caton-Jones filmt visueel een geslaagde film, maar hij is geen regisseur die op basis van zijn naam of palmares (“The Jackall”, “City By The Sea”) een publiek kan lokken. Michael Douglas wordt vervangen door twee mannen, maar het wordt al snel duidelijk dat die Douglas niet kunnen vervangen. David Morrissey lijkt op een veel minder getalenteerde Liam Neeson en is geen volwaardige tegenstander voor Stone. David Thewlis acteert dan gewoon weer zo slecht dat hij overkomt als niets meer dan een vieze geobsedeerde man.
Sharon Stone staat er dus zo goed als alleen voor. Haar carrière kan een boost gebruiken maar dit is niet de juiste film. In “Catwoman” (oh ja, heb ik tot mijn grote spijt gezien) ziet la Stone er oud en over the hill uit, in “Basic Instinct 2” is dat niet het geval. En dat is veruit het enige positieve dat ik over dit vervolg en haar vertolking kan schrijven. Ze zet haar mannelijke tegenspelers letterlijk en figuurlijk in hun blootje. Stone moet het vooral hebben van de subtiele en niet zo subtiele seksuele ondertoon. Zo vraagt Cathrine bij haar ondervraging zich af of ze na het ongeluk ooit wel nog een orgasme zal kunnen krijgen. Van het antwoord op die vraag lig ik alvast niet wakker. Daarnaast vertelt ze dat ze de mannen vergeet waarmee ze seks heeft gehad, tenzij dat die toevallig sterven voor, tijdens of na de daad. De uitspraak van Cathrine dat haar geloofwaardigheid afhangt van de kwaliteit van haar vertolking is meteen ook van toepassing op iedereen die verbonden is aan deze film. In de grote filmdoos van bad ideas zit voortaan ook dus een onding getiteld “Basic Instinct 2: Risk Addiction”.
De extra’s:
Audio commentaar Michael Caton-Jones
- Between the sheets
- Deleted scenes
- B-roll
- Trailer