Het volledige interview kan je hier herbeluisteren.
http://soundcloud.com/urgent-fm-official/ex-urgent-fm-talent-ben-van
Ben Van Alboom studeerde Audiovisuele Kunsten aan het Sint-Lukas in Brussel. Gedreven zoals hij is, ging Ben na zijn lessen en praktijkoefeningen met de trein richting Urgent.fm. Daar werkte hij mee aan programma's tot dikwijls 2 of 3 uur 's nachts, terwijl hij 's anderendaags om 8 uur alweer in Brussel moest zijn. Een bezige bij dus, die we ondertussen kennen als de presentator van Switch bij Studio Brussel en producer van de fototentoonstelling Angels & Ghosts. Maar in Ben Van Alboom schuilt nog zo veel meer...
Woon je nog altijd graag in Gent?
Ja absoluut. Gent was vroeger wel iets vuiler dan vandaag, maar dat beviel mij eigenlijk wel. Het begint de laatste jaren meer op Brugge te gelijken. Er is een heel streng politie- en brandweerbeleid als het op feestjes organiseren aankomt. Geluidsoverlast wordt steeds minder getolereerd. Oké, dat blijft vervelend maar het hoort wel een stad te blijven. Ik vind Gent nog altijd een superleuke en supermooie stad, maar dat strenge beleid op vlak van feestjes en horeca doet wel een beetje leven wegtrekken uit de stad.
Je hebt bij Urgent.fm gewerkt. Hoe en wanneer ben je juist bij Urgent.fm terecht gekomen?
Ik denk dat ik in het 2de of het 3e jaar bij Urgent.fm ben gekomen. Ik heb toen een brief geschreven naar Urgent.fm, want e-mailen bestond nog niet, met de vraag of ik eens mocht langskomen. Omdat er niet veel andere kandidaten waren om een programma te maken, mocht ik samen met twee anderen vrij snel aan de slag. Ons programma heette Ad Fundum, een verschrikkelijk studentikoze naam. Het was een soort cultuurprogramma met veel film en theater, maar later groeide dat uit tot een muziekprogramma. Vanaf dan is het redelijk snel beginnen gaan. In mijn 2de jaar bij Urgent.fm ben ik meteen hoofdproducer geworden.
Heb je indertijd met bekende mensen samengewerkt op Urgent.fm?
Toen ik bij Urgent.fm zat, kwamen regelmatig radiostudenten van het Rits uit Brussel naar Urgent.fm. Het Rits had toen zelf nog geen zender, dus kwamen zij naar hier om een wekelijks programma te maken. Daar zaten heel wat bekende namen bij, zoals Dieter Vandepitte, Tomas De Soete en Bram Vandendriessche. Die gasten konden toen ook niet anders. Dat was nog voordat FM Brussel startte en dus hadden zij geen frequentie om op uit te zenden. Nochtans moesten de studenten van het Rits ook programma’s maken die effectief zouden uitgezonden worden. Daarom zakten zij af naar Urgent.fm, waar ze met enigszins aftands studiomateriaal programma’s moesten maken. Terwijl ze volgens mij in het Rits over veel beter materiaal beschikten.
Is Urgent.fm een goede leerschool volgens jou ?
Qua leerschool leer je er vooral met mensen samen te werken. Dat lukte niet altijd even goed, omdat er gigantisch veel vrijwilligers waren die één keer per week radio kwamen maken. Er was maar een beperkte groep die er dagdagelijks mee bezig was. Daarom probeerden we elke week iedereen samen te krijgen op een producersvergadering om een soort van samenhorigheidsgevoel te creëren.
In het begin werd je niet echt begeleid, je deed maar wat. Zo was er ook een programma dat Rommelkot heette. Dat was complete chaos, maar wel grandioos! Ik herinner mij dat er een aflevering was waarin Edmond Cocquyt besloot om een uur lang niets te zeggen. Hij zei absoluut niets behalve om de 5 minuten een ‘piep’ totdat er iemand belde. Dan pas gingen ze radio beginnen maken. Volgens mij heeft er toen niemand gebeld binnen de 2 uur, waardoor iemand uit pure miserie de studio verlaten heeft om zelf te bellen. Het was niet om aan te horen, maar het was supergrappig en pure anarchie eigenlijk.
Is er zoiets dat je het meest is bijgebleven van je tijd bij Urgent.fm?
We hebben een paar toch wel legendarische feestjes gegeven. Zo was er een feestje in de Decadance waarvoor we vrijwel elke bekende DJ in Gent hebben overtuigd om er gratis te komen draaien. We hebben toen onder andere Kozz van Kozzmozz en The Glimmers kunnen strikken. Het was een memorabele gebeurtenis waar echt superveel volk was. Dan was er ook het praatprogramma dat ik met Ilse Renders had dat ik nooit zal vergeten. Orange Partout heette dat, een praatprogramma van een uur waarin amper muziek voorkwam. We hebben toen veel bekende mensen naar de studio kunnen lokken, zoals Vincent Van Quickenborne, Margriet Hermans en Eddy Wally. We waren eigenlijk zelf verbaasd dat we die naar Urgent.fm konden halen, omdat we radio maakten voor twee man en een paardenkop.
Wat heb je na je periode bij Urgent.fm gedaan?
Ik ben vooral beginnen schrijven, voor onder andere Knack Focus, Knack Weekend en De Standaard. Bij Knack Focus schreef ik over elektronische muziek, wat toen niet alomtegenwoordig was. Pakweg 13 jaar geleden werden tijdschriften gerund door (ietwat oudere) rockers, waardoor elektronica niet aan bod kwam. Toen ik bij Knack Focus over elektronische muziek schreef, kreeg ik een telefoontje van Jan Van Biesen van Studio Brussel. Hij was op zoek naar een opvolger voor zichzelf om Switch te presenteren. Ik moet wel zeggen, er is een groot verschil tussen radio maken op Urgent.fm en radio maken op Studio Brussel. Je denkt dat je het kan, tot je een stemtest moet afleggen. Ik denk dat ik er zeker 15 heb moeten afleggen. Na die stemtesten heb ik een hele tijd niets meer van Studio Brussel gehoord, tot ze mij vroegen om Studio Dada te presenteren. Van die acht afleveringen die we moesten maken voor Studio Dada, zaten er onder andere een Switchachtige aflevering en een seksprogramma tussen. Heel plezant om te doen! Een jaar later kreeg ik dan opnieuw telefoon van Jan Van Biesen of ik binnen de twee weken Switch wilde presenteren.
Waar ben je nu zoal mee bezig?
Nu ben ik nog bezig met Switch en Klara en ik schrijf ook nog steeds voor Knack Focus en De Standaard. Daarnaast ben ik betrokken bij heel wat projecten, zoals Angels & Ghosts. Dat is een reeks zwart-wit portretten van elektronicamuzikanten. Daar is mijn fotogalerij A&Gallery uit ontstaan. In die galerij werd een Instameet georganiseerd, een bijeenkomst van mensen die Instagram gebruiken. Het leek mij leuk om nieuwe mensen in contact te laten komen met de A&Gallery. Dan kwamen we op het idee om een echte tentoonstelling van phonography in de galerij te houden. We hielden een wedstrijd waarin iedereen zijn of haar phonography kon doorsturen. Dat werd dan beoordeeld door een professionele jury met onder andere Stephan Vanfleteren, Sam De Bruyn en Stine Sampers. De beste foto’s kregen dan een plaatsje aan de muur van de galerij. Dat initiatief heeft uiteindelijk waanzinnig veel persaandacht geoogst. Eén derde van de voorpagina van De Morgen bijvoorbeeld, ging naar onze phonographytentoonstelling.
Je bent zeer intensief bezig op Twitter, Instagram en Facebook. Je hebt ook een eigen blog. Ben je fan van de sociale media?
Ja, absoluut! Ik heb de kracht van de sociale media ontdekt via Myspace. Ik heb indertijd een feest georganiseerd voor het KASK, de Koninklijke Acadamie voor Schone Kunsten, binnen de afdeling Mode. Dat heette Stitch en vond plaats in de Charlatan. We hadden daarvoor eigenlijk enkel campagne gevoerd via Myspace. Ik had sowieso weinig ervaring in het organiseren en het promoten van feesten. Ik was verbaasd hoe efficiënt Myspace wel was om dergelijke evenementen te promoten. Eerst waren we bezig met het drukken van affiches, maar dat hebben we toen stilgelegd omdat Gent toch al volgeplakt is. Maar ook omdat alle tickets in voorverkoop al de deur uit waren. Door de verschillende Myspacegebruikers te targetten en zo reclame te maken voor Stitch, hebben we zeer doeltreffend kunnen werken. Sindsdien heb ik de sociale media omarmd. De interactie, de spontaniteit, de directheid en de snelheid zijn de elementen die de sociale media voor mij verslavend maken.
Schrijf je ook nog altijd filmrecensies?
Ik bespreek wel nog films op Klara en op mijn blog schrijf ik af en toe nog eens een filmrecensie, maar enkel als ik daar echt iets over te zeggen heb. Op een bepaald moment had ik er genoeg van. Ik hou nog altijd ontzettend veel van film, maar het werd een beetje een sleur. Ik kwam in contact met andere projecten die nieuw en uitdagender waren dan de 5000ste filmrecensie te schrijven.
Vanwaar komt die passie voor film?
Op een dag legde ik mezelf op om wekelijks naar de cinema te gaan. Ik was toen ongeveer 14 jaar oud. Het is toen allemaal begonnen toen ik bij Topradio terechtkwam. Daar was er een filmprogramma samen met toneel en muziek. Dat zat niet echt grandioos in elkaar en we zaten daar toen totaal niet op onze plaats, omdat Topradio toch vooral mainstream dance was. Maar we deden ons ding en we mochten films bespreken en dat programma in elkaar steken. Vanaf dan ben ik met film bezig gebleven en zo ben ik ook via Urgent.fm met radio bezig gebleven.
In juni ga je stoppen als radiopresentator bij Switch. Er zijn enkele recente voorbeelden van radiopresentatoren die zijn overgestapt naar televisie. Zou dat iets voor jou zijn?
Ik presenteer een maandelijks televisiemagazine in Prime, maar dat is genoeg. Ik heb absoluut geen ambitie om tv te maken. Ik heb al vaak genoeg voor een camera gestaan om te weten dat tv mij niet boeit. Het is meestal erg fake, want de gesprekken zijn al op voorhand afgesproken. Dan moet je zo spontaan mogelijk zien over te komen en dat vind ik absoluut niet boeiend. Ik wil niet denigrerend doen over het medium, maar tv ligt mij gewoon niet. Ik hou enorm veel van series als The Killing, Mad Men, The Wire en The Sopranos, maar ik bekijk die op dvd dus voor mij staat dat los van televisie.
Als je nu terugblikt op je voorlopige carrière, zou je dan iets veranderen?
Ik heb ooit eens Jig Saw Circus georganiseerd, een videoclipfestival. Dat heeft waanzinnig veel tijd en geld gekost en is uiteindelijk uitgedraaid in een gigantisch organisatorisch monster. De eerste keer vond dat plaats in zowel Brussel als Antwerpen en Gent. We werkten met tien stagairs en massaal veel vrijwilligers. Er was weliswaar genoeg media-aandacht en veel mensen vonden het toen tof, maar achter de schermen was het puur chaos en zelfs oorlog. Organisatorisch ging het volledig de mist in. Dat was niet meteen het meest vrolijke moment in mijn leven, maar ik heb toen wel zeer veel mensen en bedrijven leren kennen waarmee ik ben beginnen samenwerken. Dus ik zou het wellicht opnieuw doen, aangezien ik er veel positieve dingen aan overgehouden heb.
Is er een persoon waar je heel erg naar opkijkt?
Ik kijk enorm op naar Jan Hoet, omdat hij al zijn hele leven lang gepassioneerd bezig is met kunst. Hij is er in geslaagd om met het SMAK een indrukwekkende kunstcollectie op te bouwen in Gent. Ook zijn manier van werken inspireert me. Hij kan een onaangename man zijn, maar de diplomaten zijn de meest begeerde mensen. It’s only their way or the highway.
Ook naar Stephen en David Dewaele van 2manydjs kijk ik erg op, omdat die zo perfectionistisch zijn. Dat is waarschijnlijk super irritant voor platenmaatschappijen en medewerkers die op resultaat zitten te wachten. Maar eens het afgewerkt is, is het ook wel enorm straf. ‘Part Of The Weekend Never Dies’ is gewoon één van de beste concert- en tourdocumentaires die er in twintig jaar gemaakt zijn. Bovendien is een plaat als ‘Radio Soulwax Part Two’ echt een mijlpaal in de muziekgeschiedenis van de afgelopen vijftien jaar. Soms willen ze het zodanig strak in elkaar steken, dat ze er nog een jaar extra insteken om het af te werken. Dat waardeer ik ontzettend aan hen.
Momenteel is het voor net afgestudeerden lastig om werk te vinden in de media. Heb jij soms tips voor hen?
Ik heb eigenlijk nooit naar werk gezocht binnen de media, ik ben gewoon bezig geweest. Veel mensen waar ik nu mee samenwerk, waren bezig met een blog of ze schreven kleine stukjes voor tijdschriften en kranten. Ik ken ook veel journalisten die opgemerkt werden via sociale media. Als iemand een toekomst ziet in de journalistiek, dan is die gewoon bezig met schrijven of radio of tv te maken. Dat moet in je zitten. Je doet het niet omdat het een opdracht is, maar omdat het je boeit en interesseert. Een goede filmrecensent bijvoorbeeld is sowieso constant bezig met film omdat het een passie is. Dat zijn zaken die je niet leert binnen de richting journalistiek.
Passie, interesse en gedrevenheid zijn dus essentiële waarden die een journalist in spe met zich moet meedragen. Ben Van Alboom heeft een lange weg afgelegd, maar heeft zich kunnen nestelen in verschillende plekjes binnen de mediawereld door gewoon zijn eigen ding te doen.