Een mens stelt al eens dingen uit — procrastinering — en dan dreigen de hersenen al eens dienst te weigeren. Wat heb ik ook weer gedaan, op zondag? Vandaag dinsdag… Hmm…
Ja! Ik weet het weer! Ik heb Future of the Left mogen interviewen van Benjamin — dank je wel! — ik heb hun optreden in Boombox gemist — euh… niét dank je wel! — maar ik heb wél, ja ja, wél CocoRosie gezien op Gentjazz. En dat was fucking brilliant.
Je kan niet zeggen dat ik vertrouwd ben met het werk van de zusjes (het zijn toch twee zusjes he? ik heb dat 'lijk toch iemand horen zeggen), noch dat wat ik ervan gelezen heb, mij ook maar een beetje aanspreekt (ik lees meer recensies dan ik ceedees koop, laat dat duidelijk zijn). Maar ze hadden een beatboxer bij en een piano, en een harpje ook, maar die spaarzame opstelling deed niets af aan de sound. Met name mister beat — niet zijn echte naam, hoor — was ongehoord beestig. Eén woord: vet. Maar de groep slaagde er ook in iedereen te ontroeren: natuurlijk denk ik alweer aan DJ Shadow. Ik moet dríngend mijn nek scheren.
IJle piano's, zware beats, een zusje dat krijste als een krolse heksenkat, en een ander zusje dat de operarefreinen verzorgde. Boenk! Bovendien waren ze geschminkt in allerlei fluo kleurtjes, met roze tranen en geel met oranje smokey eyes, en ik geef u op een blaadje: ze zagen er eng uit. Maar echt eng, he! De lichtshow bestond voornamelijk uit beelden uit de oude doos: kindjes die over een bok sprongen, een oud koppel dat onwennig poseert voor de camera, kindjes die over de bok teruggespoeld werden, vrouwenin sluiers. En daarvoor dus die spoken — Minny Mouse en MIA, zo werden we het spoedig eens.
Toen ze afsloten met een werkelijk tenenkrullend subliem kinderwijsje met zombie robotstemmen,, mister beat die af en toe oh yeah ronkte, een een nursery rhyme in beste enge Japanse-kindjes-traditie (ja, ik was high — so what?), was het hek helemaal van de dam. Ik deed het in mijn broek, maar ik heb ervan genoten. Oh yeah. En nu ben ik verliefd. Op allebei, ja.
Daarna waren het nog The Animals op Sint-Baafs, die, o verrassing, afsloten met House of the rising sun. Mja. Het was gezellig, daar niet van.
En dan, en dan, en dan… Te diep in het vlas lopen kijken. Mooi.