Gisteren naar BoomBox geweest. Het is toch niet meer hetzelfde, mijmerde ik in mezelf. Al snel kreeg ik heimwee naar de Oude Beestenmarkt met die gezellige bomen en kerstverlichting en vooral, de gratis inkom. We gaan hier nu niet rond de pot draaien, ik mocht gratis binnen dus ik moet niet zagen. Anders kon je voor een democratische 8 euro toch wel mooi drie deftige bands aanschouwen, maar daarenboven kwam wel nog eens de niet zo democratische maar ronde prijs van twee euro voor een pint en de minder ronde prijs van vijftig cent voor een wc-bezoek. Maar laten we het maar gewoon over de muziek hebben.The Germans zijn Belgen en komen dus niet uit die steengoede aflevering van Fawlty Towers. Nu moet ik met het spijtige nieuws beginnen dat dit viertal al betere shows gespeeld heeft dan die van gisteren. Het leek of ze er zo snel mogelijk vanaf wilden zijn. Enkel de opener, Witch, was enorm de moeite met daarachter nog Carolife Daisy waarmee ze het bewijs leveren dat pop met ballen ook bestaat en Lalaliar waarvan ik me nog steeds afvraag of dit een sneer naar Lalalover is. Dus we zullen maar kort zijn over The Germans, volgende keer beter en we klappen er niet meer over.
Motek daarentegen ging er niet zo snel over dan hun voorgangers. Post-rock kan je ook niet meteen een razendsnel muziekgenre noemen. Ze waren wel zo vriendelijk om ook filmpjes mee te brengen zodat we nog naar iets anders dan een hoop statische muzikanten konden kijken én de muziek zat ook nog eens goed wat handig meegenomen was. Voor alle duidelijkheid; Motek is post-rock op het randje. Zo duurt niet elk nummer tien minuten, de zanger heeft een prima stem en af en toe komt er eens van dat vettig geschreeuw aan te pas, dus zo instrumentaal gaat het er ook al niet aan toe. Was dat een meevaller zeg. Tijdens Tryer werd er zelfs een huwelijksaanzoek gedaan. Het klonk wel nogal dwingend; “Ken, Marry Me! You wouldn’t expect this, Huh!” stond te lezen op een kartonnen bord. Toen we het gezicht van de drummer zagen, wisten we ook meteen wie de Ken in kwestie was. Dat ze nog lang en gelukkig mogen leven, of zoiets.BoomBox is bijna bandwerk. Al snel werd ons de derde en laatste band voorgeschoteld. De Welshmen van Future of the Left waren van plan er meteen in te vliegen, maar dat was buiten het materiaal van de bassist gerekend. Wispelturige versterkers, het is me wat. Na zenuwachtig gepruts en gevloek vloog het ding in gang en waren ze vertrokken voor een stomende set. Ik kreeg af en toe een arm in mijn gezicht geslagen, maar dat lag voornamelijk aan het tekort aan Rilatine van mijn buurman. Op het einde zorgde de bassist nog eens voor een persoonlijk showtje. Hij sprong het publiek in, gaf daar enkele solo’s weg, zwierde wat zweet in het rond, kneep bijna in Benjamin Vs.’s tepel, maar besloot dan maar om gewoon respect te tonen voor z’n eeuwige Rolling Stones t-shirt om te eindigen met … fitness. Jawel, na zijn impressionante performance ging hij nog even een partijtje pompen. Wat zeggen wij dan; “respect”! Ohja, ook nog een klein applaus voor de meest hilarische roadie in tijden. Een zwarte met gele dreadlocks gehuld in een Peter Pan-outfit, inclusief blinkende legging, chapeau want je moet het maar durven.