In stilte voor zich uitstaren, dat is acteren volgens Bill Murray. Het gaat hem niet alleen heel goed af, hij oogst er bovendien veel succes mee. De ster uit “Ghost Busters” (1984) , “Charlie’s Angels” (2000) en pakweg “Groundhog Day” (1993) glinstert de laatste tijd zoals nooit voorheen. Zijn vertwijfelende grimas zie je in “Lost In Translation” (2003) waarin hij de mooie Scarlett Johansson betovert. Op dvd kan je hem sinds kort bewonderen als een vreemde onderwaterfilmer in “The Life Aquatic With Steve Zissou” (2005).
Stille wateren hebben diepe gronden. Die uitspraak gaat ook op voor Don Johnston (Bill Murray), en dat schrijf je met een ‘t’. De man heeft in een ver verleden blijkbaar genoten en geprofiteerd van het leven én de vrouwen. Op een dag krijgt hij van een van die ex-liefjes een brief. Daarin staat dat ze een zoon op de wereld heeft gezet, zijn zoon. Klein detail is dat Don helemaal niet weet welke vriendin hem deze blijde boodschap zendt. Op aanraden van een vriend vertrekt Don dan maar op zoektocht. Hij klopt aan bij een hele resem oude vriendinnen zoals Sharon Stone, Jessica Lange, Frances Conroy (“Six Feet Under”) en Tilda Swinton (“Constantine”). Zijn ontvangst is niet altijd even hartelijk.
Bij deze film hoort een leuke soundtrack. The Greenhornes openen die cd samen met Holly Golightly. Ze doen dat met “There Is An End”. Dat nummer klinkt alsof het meer dan 40 jaar oud is, zonder dat het aan charme heeft verloren. De driekoppige rockgroep uit Ohio toerden onlangs nog rond met The White Stripes. Holly Golightly deelde op haar beurt ook al eens de microfoon met Jack White. In hun eentje klinken ze ook heel goed. The Greenhornes sluiten het album af met heel veel belletjes in “Unnatural Habitat”. Golightly die houdt vast aan dat sixties geluid in “Tell Me Now So I Know”.
De gerespecteerde Ethiopische jazzartiest Mulatu Astatke levert drie songs af: “Yegelle Tezeta”, “Yekermo Sew” en “Gubelye”. De nummers liggen zowat in elkaars verlengde. Het tempo, de instrumenten en de bijhorende klank variëren een beetje. Het enige wat hen echt van elkaar onderscheidt zijn de andere songs die er tussen staan. De muziek van Mulatu Astatke, The Greenhornes en Holly Golightly wordt dan weer mooi gebundeld door Dengue Fever in hun ritmisch “Ethanopium”.
Niet Barry White maar wel Marvin Gaye toont zijn gebroken ziel in “I Want You”. Klassiek krijgt ook een plaats en wel op plaats tien. Daar vind je “Requiem, Op. 48 (Pie Jesus) door het Oxford Camerata met de zang van Gabriel Fauré. Een welgekomen rustmoment na het meer stevige werk van Sleep met “Dopesmoker”. Deze soundtrack is duidelijk opnieuw met de nodig aandacht samengesteld en zo hoor ik het graag.
Tracks:
- There Is An End — The Greenhornes With Holly Golightly
- Yegelle Tezeta — Mulatu Astatke
- Ride Your Donkey — The Tennors
- Want You — Marvin Gaye
- Yekermo Sew — Mulatu Astatke
- Not If You Were The Last Dandy On Earth — The Brian Jonestown Massacre
- Tell Me Now So I Know — Holly Golightly
- Gubelye — Mulatu Astatke
- Dopesmoker — Sleep
- Reuiem, Op. 48 (Pie Jesu) — Oxford Camerata
- Ethanopium — Dengue Fever
- Unnatural Habitat — The Greenhornes