Zeg nooit zomaar horror tegen de nieuwste Belgische griezelprent 'Calvaire'. De film geniet nu al een cultstatus in ons eigenste Belgiëland dat geteisterd wordt door politieke schandalen, pedofielen, seriemoordenaars en labiele proffen. Hoog tijd dus om even stil te staan bij de film.
'Calvaire' speelt zich af in de Hoge Venen, waar de rondtrekkende charmezanger Marc Stevens in panne valt met zijn bestelwagen in the middle of nowhere. Als kijker, vertrouwd met de horrorclichés, voel je natuurlijk al nattigheid. Dan daagt een zekere Paul Bartel op, een herbergier uit een naburig dorpje die Stevens onderdak aanbiedt. Stevens denkt dat hij gered is, maar de ironie wil dat zijn 'calvaire', oftewel zijn lijdensweg of kruistocht, dat je overigens in de meest letterlijke zin van het woord mag interpreteren, van start gaat.
Bartel blijkt namelijk een uit de kluiten gewassen psychopaat te zijn die Marc Stevens aanziet voor zijn ex die hem enkele jaren geleden in de steek liet. De stoppen slaan volledig door wanneer Stevens probeert te vluchten en Bartel alles in het werk stelt om te voorkomen dat zijn beminde weer de biezen zou pakken; hiervoor schuwt hij het nodige beulenwerk niet. Net op het moment dat Bartel het nogal bont maakt (om het eufemistisch uit te drukken), duiken de andere dorpsbewoners op en redden Stevens uit de klauwen van zijn beul. Al gauw blijkt dat ze zelf niet bepaald vredelievende plannen hebben met Stevens…
'Calvaire' is de eerste langspeelfilm van de Brusselse cineast Fabrice Du Welz. Als je rondsnuffelt op het internet, merk je trouwens dat de reacties op de film heel uiteenlopend zijn; sommige critici zijn laaiend enthousiast, door anderen wordt de film dan weer verguisd. Enige consensus bestaat wel over het feit dat Du Welz één van de meest atypische en meest gewaagde Belgische films sinds jaren gemaakt heeft – Belgische horrorfilms zijn traditiegetrouw niet zo populair in eigen land, en als debuterende regisseur moet je het maar aandurven om net zo’n soort film te maken.
Verder zit de sfeer van de film wel goed: desolate, in mist gehulde landschappen, een trage opbouw om de spanning geleidelijk op te bouwen tot de film bij wijze van spreken ‘ontploft’ tijdens het laatste halfuur. Dergelijke zaken tonen aan dat Du Welz duidelijk zijn huiswerk gemaakt heeft en dat hij maar al te goed vertrouwd is met klassiekers als 'The Texas Chain Massacre'.
Volgens liefhebbers balanceert de film voortdurend op de grens tussen het compleet gestoorde en het hilarische, maar het hilarische aspect is mij volledig ontgaan omdat de bloederige folteringen, de bestialiteiten, en vooral de van de pot gerukte, excentrieke figuren volledig mijn aandacht opeisten. Om nog maar te zwijgen van het macabere dansje dat de dorpsbewoners ‘placeren’ in de plaatselijke kroeg... Nachtmerries zullen u, lieve lezer/luisteraar, te beurt vallen!
Balans: een film die zeker niet is weggelegd voor fijngevoelige zielen, meer eerder voor mensen die houden van enig leedvermaak en die bereid zijn zich compromisloos te laten onderdompelen in de duistere, verziekte wereld van Bartel en konsoorten. Vanaf nu in de Kinepolis.
redactie Café Civilisé