Een bewerking van “Celibaat” van Gerard Walschap, weliswaar door niemand minder dan Tom Lanoye in het grote theater van NTGent. Het doet me even skeptisch de wenkbrauwen fronsen. Literair werk van oude Vlaamse schrijver komt zelden goed tot zijn recht op de planken. Een betoverend mooi promofilpje op AVS en goede kritieken beloven me toch een goede theateravond. En dat werd het inderdaad.
Het verhaal is nochtans niet luchtig. André d’Hertenfeldt is uiterlijk een braaf broekventje. Weinig haar op de tanden, geen erg groot licht. Hij wil vooral met rust gelaten worden en genieten van het leven in zijn villa in het dorp van zijn voorvaderen. En dat heeft zo zijn reden, want innerlijk is hij een wreed sadistje. Door zijn eenzelvigheid hebben weinig mensen daar last van. Zijn praktijken beperken zich tot wat gekooide vogels en een resem poppen. Maar dat is buiten de bemoeienissen van de zusters Van den Heuvel gerekend. Belaagd door de oudste, maar verliefd op de jongste vlucht hij de oorlog in omdat hij niet in staat is zijn gevoelens voor haar te uiten.
Een goed verhaal, dat volledig tot zijn recht komt omdat het ontzettend mooi wordt uitgebeeld. Ernstige monologen en innerlijke biechten wisselen af met leuk spel tussen de acteurs en eenvoudige humor. Het oog voor details van de regisseur Domien Van Der Meiren is onvoorstelbaar. Het decor, met een echte boom, bij gelegenheid gekleurde lampjes en een perfecte belichting, is een streling voor het oog. Toch laten verschillende suggestieve elementen nog plaats voor de verbeelding van de toeschouwer. Ook de manier waarop de relaties tussen de acteurs wordt uitgebeeld, klopt als een bus.
En de acteurs zijn het summum van deze voorstelling. Stuk voor stuk zetten ze met z’n vijven met verve een dorp aan personages neer. Grimassen, monologen, slapstick, hysterie, gejongeleer met de majorettestok,.. het komt allemaal perfect gedoseerd aan bod. Enkel Valentijn Dhaenens blijft bij één rol, die van het Heerke Andreeke. Op een subtiele manier weet hij de onschuldige en sullige jongen en de perverte geest geloofwaardig over te brengen. Zonder de anderen te willen doen verbleken, had ik vooral een boon voor Gitte Van Hoyweghen (u misschien bekend van KETNET) met haar majorettehoofddeksel. Ook de enige niet-beroepsacteur Koen Browaeys moest niet onderdoen en speelde de pannen van het dak.
Toch heb ik een klein minpuntje dat te maken heeft met mijn vrees van voor de voorstelling. Het uitgesponnen romanverhaal wordt hier gebald tot een voorstelling van ongeveer 1u45. In het begin is er een zeer mooie opbouw van de scènes en voorstelling van de personages. Op het einde lijkt het echter alsof de helft van het verhaal nog op 10 minuten moet afgehaspeld worden. Het stuk vanaf de oorlog gaat daardoor deels de mist in. Niettemin is de laatste scène een pareltje, waardoor dit sterke stuk zeker nog een tijdje zal bijblijven.
Celibaat
Ook de vrouw is een zangvogel
Van Tom Lanoye naar Gerard Walschap
Regie Domien Van Der Meiren
Herneming in NTGent
Nog tot 5 februari.