Een paar weken geleden stelde ik vast dat mijn gsm niet meer wilde opladen. De hoe en waarom is mij een compleet raadsel. Ik dus met gsm en adapter naar de winkel, biddend dat het gewoon aan de adapter ligt en niet aan de batterij of de gsm zelf. Want een nieuwe gsm kopen daar had ik absoluut geen zin in, laat staan de financiële middelen. Gelukkig bleek de schade beperkt en kwam ik er nog goedkoop vanaf met een nieuwe adapter. Niet dat je aan dit verhaal een boodschap hebt. Het geeft mij gewoon een middel om over te gaan tot de recensie van “Cellular”, wat staat voor gsm of mobiele telefoon.
“Cellular” van David R. Ellis (“Final Destination 2”) gaat over biologielerares Jessica Martin (Kim Basinger). Ze is gelukkig getrouwd en is Ricky’s moeder. Jawel, haar kleine spruit wandelt door het leven met de gezegende naam van Ricky Martin. Van kindermishandeling gesproken. Maar Jessica verzekert ons dat ze die naam heeft gekozen voordat de gelijknamige zanger met zijn Bon-Bon hen en weer begon te schudden. Maar over Ricky’s Bon-Bon gaat “Cellular”niet. Jessica wordt door een onbekende bende ontvoerd en opgesloten op de zolder van een afgelegen huis. Haar enig reddingsmiddel is een kapotte telefoon. Daarmee belt ze naar Ryan (Chris Evans), een jonge kerel die ze helemaal niet kent. Die denkt dat het allemaal een grap is maar dan hoort hij hoe de vrouw met de dood wordt bedreigd. Het enige wat hij kan doen is de telefoon afgeven bij de politie zodat die alles kan controleren. De telefoonverbinding mag nooit onderbroken worden en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Bovendien willen de ontvoerders iets van Jessica dus de tijd dringt.
Het scenario komt van Larry Cohen, de man achter de “It’s Alive” horrorfilms. Hij heeft blijkbaar iets met telefoons want hij pende ook het scenario neer van “Phone Booth” (2002), de intelligente film van Joel Schumacher met Colin Farrell. Deze keer ontbreekt het Cohen duidelijk aan inspiratie. “Cellular” heeft een redelijk interessant uitgangspunt alleen is de rest compleet ongeloofwaardig. Het grote minpunt is vooral dat de acteurs zelf niet geloven in hun rol of toch die geloofwaardigheid niet kunnen overbrengen. Kim Basinger kan op geen enkel moment beklijven. Ze spartelt doorheen het verhaal. Slechts een keer kan ze dankzij haar capaciteiten van biologielerares een vuist maken tegen een van haar belagers. Ook Chris Evans schudt ons heel even wakker als hij dolgelukkig achter het stuur van een dure auto zit. Maar voor het overige kan hij onze eerste indruk van leeghoofd niet wegwerken. Zelfs William H. Macy (“The Cooler”) loopt er verloren bij, weliswaar verborgen achter een veel te grote snor, net zoals Jessica Biel (“Blade: Trinity”).
De cast & crew mogen dan nog zo uitgebreid vertellen in de extra’s over hoe goed deze filmervaring is geweest, wat mij betreft heeft Ellis de batterij van zijn film gewoon onvoldoende opgeladen. Daardoor heeft “Cellular” bij mij geen connectie gemaakt. Het kan ook gerust liggen aan mijn gebrekkige kennis van gsm’s. Geef mij dan maar Colin Farrell in “Phone Booth” en ja, ik weet dat zoiets heel erg klinkt, alleen was die laatste echt wel stukken beter.
De extra’s:
- Audio commentaar David R. Ellis, Larry Cohen en Chris Morgan
- Trailers
- 5 verwijderde en gewijzigde scènes (5,14 min.)
- Documentaires Celling Out (19,33 min.), Dialing Up Celluar (26 min.), Code Of Silence: Inside The Rampart Scandal (27 min.)