De marketingcampagne bombardeerde deze jongste film van Anthony Minghella als een van de grootste kanshebbers op een aantal felbegeerde Oscarbeeldjes. “Cold Mountain” zou alle noodzakelijke ingrediënten bevatten voor een tijdloos drama. Eentje dat kan tippen aan Minghella’s “The English Patient”. Maar het een en ander verliep niet zoals gepland. Erg onlogisch vinden we dat niet. De film is een tamelijk mooi plaatje geworden door het landschap en de fotografie. Weliswaar eentje waarvan het hart te weinig bloed doorheen de aderen pompt om echt te overtuigen en die onsterfelijkheid te verdienen. Op dat vlak zijn 7 Oscarnominaties nog teveel waardering voor datgene wat de film slechts is. Voor ons is het een tegenvaller want als fan van dit soort films én Nicole Kidman hadden we het ook liever anders gezien en geschreven.
Ada Monroe (Nicole Kidman) wacht. Ze kijkt hoopvol uit naar de dag dat Inman (Jude Law) terugkomt en voorgoed bij haar kan blijven. Inman is een aantal jaar geleden naar het front vertrokken. In de loopgraven die het Noorden van het Zuiden scheidt, vindt hij troost in het boek, de brieven en de foto van Ada. Na een helse confrontatie en een gewaagde zelfmoordmissie, raakt hij gewond en kan hij misschien naar huis. Inman heeft al heel wat tijd verloren. Hij is het wachten beu en deserteert. Zijn drijfveer is huiswaarts keren naar de liefde van zijn leven: Ada. Die schoonheid moet de grillen van de natuur overleven en klampt zich eveneens vast aan de gedachte dat ze hem ooit zal terugzien. Veel kennis van het plattelandsleven heeft Ada niet. Gelukkig voor haar ontmoet ze Ruby (Renée Zellweger) een vrijgevochten meid die van weinig of niets terugdeinst. Ook Inman rekent op de hulp van onbekenden die hij onderweg ontmoet.
De kracht van de liefde is iets wat je niet kunt verklaren. Het overvalt je en die vonk kan overslaan bij de allereerste keer dat je de persoon ziet of hoort. Ook hier is dat het geval. Het gebeurt uit het niets. Alleen voel of zie je als kijker die vonk niet en net daardoor leef je niet echt mee met de personages en wat hen overkomt. De twee willen bij elkaar zijn en blijven zoals dat nu eenmaal hoort, maar het liet ons eigenlijk gewoon koud. Elk apart moeten ze overleven en geloven dat de dag waarop ze terug samen zullen zijn er ook zal komen. Die gedrevenheid siert hen, maar meer dan dat zit er niet in. Hun gevoelens zijn net iets te vanzelfsprekend.
De vertolkingen vallen tegen, zeker als je het vergelijkt met al het goede dat Minghella uit Matt Damon kreeg in “The Talented Mr. Ripley” of het hartverscheurend weerzien van Ralph Finnes en Kristen Scott Thomas in de woestijn tijdens “The English Patient”. Nicole Kidman toonde meer passie en overtuiging in “Far And Away” en Jude Law loopt precies in het hele gedoe wat verloren. De twee hoofdrolspelers laten het dus afweten zodat Renée Zellweger zonder probleem met de pluimen gaat lopen. Fans van de White Stripes herkennen in een van de bijrollen Jack White, en voor fans van de Britse televisiereeks “Queer As Folk” maakt Charlie Hunnam zijn opwachting. Op de dvd vind je nog vijf extra scènes, goed voor zo’n 20 minuten, maar ook hier ontbreekt enige context en blijft er enkel bewegend beeld over. Opnieuw worden wij op dvd-vlak in de kou gelaten, want de Amerikanen die krijgen meer extra’s. Gelijkheid voor iedereen staat wel in de grondwet geschreven, in de filmwereld is het nog geen verworven recht.
De extra’s:
- 5 deleted scenes (20 min.)