De komende dagen kan je onze gepensioneerde medemens in de dvd afdeling zien rondlopen. Neen, de persoon lijdt niet aan Alzheimer en heeft zich ook niet van winkel vergist. Hij zoekt immers de 2de langspeelfilm van Lieven Debrauwer “Confituur”. Het favoriete kleinkind van elke bomma verfilmde voordien al het leven zoals toen in “Pauline en Paulette” (2001). Voor een schoon Vlaams filmpke komt die medemens wel eens uit de zetel en passeert die op weg naar Lourdes graag langs de winkel.
Het is feest in het dorp! Emma (Marilou Mermans) en Tuur (Rik Van Uffelen) delen al jaren lief en leed. Hun zoveelste jubileum moet dan ook met het nodige trompetgeschal gevierd worden. De buurtbewoners kunnen niet wachten op de vogeltjesdans en een optreden van de fanfare. Emma houdt wel van al die aandacht, maar voor Tuur hoeft het allemaal niet. Tuur pakt zijn koffers en gaat bij zijn zus Josée (Chris Lomme) wonen. Emma’s wereld stort zowaar in. Ze moet nu alleen de schoenwinkel draaiende houden, terwijl ze nog nooit echt in die winkel heeft gestaan. Naast het huishouden moet ze ook zorgen voor Tuurs andere zus, de zieke bedlegerige Gerda (Viviane De Muynck) die bij hen inwoont. Gaandeweg vindt Emma haar draai zonder echtgenoot en stort ze zich op die dingen die ze graag doet, zoals confituur maken.
Zelf heb ik een voorliefde voor confituur met boswoudvruchten van het bekende merk dat tot voor kort de klemtoon legde op light. En light is ook van toepassing op deze film. De Vlaamse film die verdient altijd wel een steuntje in de rug. Dat was de gedachte toen de redactie moest kiezen uit het aanbod van de afgelopen dagen. Daar kan ik me volledig achter scharen. Alleen is “Confituur” nu niet echt een film die potten breekt. Het is allemaal nogal braafjes. Debrauwer stopt zowaar een lesbische relatie in zijn film, maar dat wordt niet met zoveel beelden gezegd. Qua stijl en camerabewegingen moet je ook geen grote en spectaculaire dingen verwachten. Het zou ook niet passen binnen dit verhaal van bloemetjesbehang en meubilair afkomstig uit de tijd dat Ikea nog niet bestond.
Op de teleurstellende extra’s vertelt Debrauwer dat hij voor al zijn films (die twee) zoekt naar herkenbaarheid, zonder dat het echt realistisch moet zijn. Er moet vrijheid zijn binnen die realiteit. Een van zijn actrices noemt hem een magiër die simpele dingen laat uitstijgen boven het banale. Een mooie omschrijving maar de magiër moet dringend wat doen aan zijn act. Er mocht gerust wat meer schwung in deze film zitten. Zeker iets meer dan samen gezellig de zon zien zakken in de zee. Het hoogtepunt van de hele film is de mickey mousing van Gerda op de “Radetzky Mars” van Strauss. Veel meer leven in dit liefdesverhaal dat met veel liefde werd gemaakt zit er, net zoals in het personage van Tuur, jammer genoeg niet. België is als land bekend van onder andere wafels, chocolade, witloof en spruitjes. En daar zal het voorlopig bij blijven. De confituur die verdwijnt terug in de kast. Hopelijk trekt Lieven voor zijn volgende film eens wat stoutere schoenen aan. Ik zal alvast in Lourdes een kaarsje aansteken.
De extra’s:
- Verwijderde scènes (27, 40 min.)
- Making of (75 min.)
- Screentest (2,14 min.)
- Souvenirs (12,18 min.)
- Interviews (6,33 min.)
- Foto’s