Wat zou het leven zijn zonder de bekende misverstanden en momenten van twijfel. Zonder dat zou “FC De Kampioenen” niet eens bestaan. En geef toe, heeft het leven dan nog zin. Die vraag stelt vader Marc ook in de komedie “Crustaces & Coquillages” (2005). Het geluid van stromend water tijdens het douchen heeft een negatieve invloed op de mentale toestand van de man. Neen, zo erg zoals in “Psycho” (1960) wordt het niet want het gaat tenslotte om een amusante Franse klucht.
Marc (Gilbert Melki) en Bèatrix (Valerie Bruni Tedeschi) gaan met hun twee kinderen op vakantie. Ze spenderen hun zomer op de plaats waar vader Marc zijn jeugdjaren heeft doorgebracht. Hun dochter vindt meteen een motorrijder waarmee ze uitgaat. Hun zoon heeft gelukkig ook nog iemand, namelijk zijn beste vriend. Openlijk is er nog nooit over gepraat en de ouders hebben er eigenlijk nog nooit bij stil gestaan, maar die beste vriend is homo. Zij vinden het gewoon schattig dat beide jongens vriendschappelijk met elkaar omgaan. Eens het woord homo valt, gaan de poppen aan het dansen. Vader Marc denkt meteen dat ook zijn liefdevolle zoon Charly (Romain Torres) homo is. Dat vindt hij niet zo erg, waar hij zich vooral zorgen over maakt is dat het eiland waar ze verblijven ook een ontmoetingsplek heeft voor homo’s.
En hoe zit het dan met die douche hoor ik je al denken. Wel, de douche wordt gebruikt als iemand een koude douche nodig heeft, even stoom moet aflaten. Eens papa Marc ook die connectie heeft gemaakt, is het voor de arme man compleet om zeep. Een douche nemen is een ding, het misbruiken ervan voor eigen vermaak is iets anders, want zoveel warm water hebben ze nu ook weer niet. Naast die kopzorgen van de vader focust dit verhaal zich vooral op de vriendschap tussen Charly en Martin (Edouard Collin). Martin vertelt Charly dat hij al een hele tijd stiekem verliefd op hem is. Voor de ouders komt hun gekibbel over als de typische communicatieproblemen die bij elk koppel hoort. Moeder Béatrix die maakt zich niet al te druk. Want haar minnaar Matthieu (Jacques Bonnaffé) vertoeft ook op het eiland. Zij weet dus wat te doen en zij heeft helemaal geen douche nodig. Verwacht je niet aan heel grote cinema, het slotlied is er serieus over, maar gewoon kijken en genieten veel meer moet je hier niet bij doen.
De extra’s:
- Interview met Olivier Ducastel & Jacques Martineau (25 min.)
- Trailers