Darger was een speciaal geval. Hij verloor zijn moeder als kleine jongen en kwam terecht op een harde kostschool omdat zijn vader het niet alleen aankon. Hij was een pientere jongen, maar een rare. Hij maakte vreemde geluiden in de klas en was gefascineerd door sneeuw. Later ontplooide hij een professionele carrière als afwashulp.
Maar wat hem echt bezighield in zijn bovenkamer, voltrok zich op zijn zolderkamertje. Na zijn dood vond de eigenaar een heleboel rommel, tekeningen en manuscripten, waaronder het langste fictiewerk ooit met een onuitsprekelijk lange titel. Een onrealistisch en geweldadig verhaal over een groep jonge meisjes die in opstand komen tegen het juk van de volwassenen. Hier vang ik een zweem “Peter Pan” of “Alice in Wonderland” op.
En dat is ook wat Johan Dehollander, Dirk Van Dijck en Bernard Van Eeghem erover dachten. Verkleed als de Munchkins van “The Wizard of Oz” en met muziek van de gelijkaardige film op de achtergrond, voeren ze ons mee in een wereld van absurde videofilmpjes en een tot leven geroepen peuterklasje in de kale fabriekshal van de ACEC-gebouwen. Het is een vervreemdende voorstelling. Niet zomaar een verhaal óver Darger. Het lijkt alsof de mannen in de donkere gedachtenwereld van Darger zijn afgedaald en enkel de ziekelijke details hebben overgehouden in een soort van non-theater. Wel veel filmfragmenten, zowel eigen amateuristische brouwsels als fragmenten van een communieprocessie en stoeien op het strand uit de eigen jonge tijd.
Zo een happening kan best een leuke ervaring zijn, maar ik voelde me op geen enkel moment echt meegevoerd. Het leek alsof de acteurs zich kostelijk geamuseerd hadden in het maakproces, maar of het publiek daar een boodschap aan heeft, is een andere vraag.
Het begon nochtans niet slecht met een type ala Frank De Boosere, die in weerkundige termen en vol leedvermaak – Darger was bezeten van weerkundige fenomenen – de Apocalyps voorspelde. De nihilistische humor die daarna volgde, was even leuk, maar was op bepaalde momenten zo uitgemolken... En trop is teveel. Lang leve het motto “less is more”.
Wie weg is van dit soort nihilistische humor en mijn ongelijk wil bewijzen, kan nog nog tot 28 mei terecht in de oude fabrieksgebouwen van de ACEC in De Expeditie, Sint Salvatorstraat 16.