Aziatische horrorfilms krijgen tegenwoordig een Amerikaanse remake. Denk maar aan “The Ring” en “The Grudge”. De ene is al succesvoller dan de andere. In dat rijtje van remakes past ook “Dark Water”. Net zoals Mathieu Kassovitz (“Gothika”) moet Walter Salles (“The Motorcycle Diaries”), en wie weet onze eigen Erik Van Looy, zichzelf in Hollywood bewijzen via een horrorfilm. Zelf spreekt Salles liever over een freudiaanse film waarbij de horror het psychologische weerspiegelt. Belangrijk is ook dat de film je aanspreekt door wat het is, of net door wat het niet is. “Dark Water” klinkt dus anders, maar is de film dat ook…
Dahlia (Jennifer Connelly) gaat door een moeilijke periode in haar leven. Ze leeft al een tijdje gescheiden van haar man (Dougray Scott). Die scheiding verloopt niet in de beste verstandhouding. De twee ruziën over waar ze moeten wonen als ze het hoederecht over hun dochter Ceci willen delen. Uiteindelijk kiest Dahlia voor Roosevelt Island, een wat afgelegen gedeelte van Manhatthan. Het is er immers goedkoop wonen en Ceci kan daar naar een van de beste scholen. Hun nieuw appartement behoort echter niet tot de beste die er ze zijn. In de slaapkamer is er een lek waar steeds meer en meer water doorsijpelt. Maar is er blijkbaar veel meer aan de hand dan dat iemand gewoon de kraan heeft vergeten dichtdraaien of vandalenstreken.
Een film maken doe je volgens Walter Salles voor 50 procent dankzij een scenario en voor 50 procent dankzij de cast & crew. Schenk je geen aandacht aan een van de twee, dan zet je de helft van je film op het spel. Gelukkig is dat met “Dark Water” niet het geval. Het scenario neemt Rafael Yglesias (“Death And The Maiden”) voor zijn rekening. Hij herwerkt het origineel script van Hideo Nakata en Takashige Ichise voor “Honogurai mizu no soko kara”. Daarbij zorgt Yglesias voor een Amerikaanse setting zonder dat hij het Aziatisch schakel verliest. Het vertalen van de neergeschreven eerlijkheid en de echtheid van de personages is voor de cast. En die cast is een grote aantrekkingspool. Net zoals bij “The Ring” kan “Dark Water” rekenen op een sterke hoofdfiguur, namelijk een moeder en haar liefde voor haar kind. Om omgekeerd heb je het fundamenteel verlangen van ieder van ons naar een liefhebbende moeder. Naarmate we Dahlia leren kennen wordt duidelijk dat ze tijdens haar kindertijd die moederschoot zelden heeft ervaren. En daardoor speelt voortdurend de vraag of het hier inderdaad gaat over een geest en het bovennatuurlijke, of dat het Dahlia is die een innerlijke strijd levert met haar demonen.
Jennifer Connelly gaat dan ook met alle aandacht lopen. Ze staat stevig in haar schoenen tegenover haar mannelijke collega’s. In dergelijke films gaat het vooral over het casten van een acteur met ogen die kunnen spreken, en zij heeft die. Ze vertelt door een eenvoudige blik zoveel meer dan wat een andere acteur doet met woorden. De opvallendste verschijning onder de acteurs is Tim Roth. Het is duidelijk lang geleden dat ik hem nog aan het werk zag. Want ik herkende hem aanvankelijk helemaal niet in de rol van Dahlia’s advocaat. Wat zijn rol alleen maar geloofwaardiger maakt. De extra’s op deze dvd verdienen een dikke pluim. De cast en crew vertellen uitgebreid wat ze hebben willen brengen en wat niet. Door die verschillende verhalen krijgt de film zelf ook een meerwaarde. En als je een tweede keer zou kijken dan kijk je met totaal andere ogen. En dat is net hetgeen wat Salles zo belangrijk vindt. Een film is als een schilderij. Het is nooit af. De kijker mag van de regisseur zelf aanvullingen doen. Het enige wat ik hierbij nog kan aanvullen is dat ondanks horrorfilms niet mijn ding zijn deze “Dark Water” best genietbaar is.
De extra’s:
- Beneath the surface: the making of (16 min.)
- The sound of terror (7 min.)
- Deleted scenes (2 min.)
- Extraordinary ensemble (26 min.)
- Analyzing Dark Water scenes (9 min.)
- Alternate sequence wall of water (4 min.)