Regisseur Björn Runge dompelt ons onder in de leefwereld van een aantal Zweden. Een gelukkig leven hebben ze niet. Je hebt bijvoorbeeld hartchirurg Rickard (Jakob Eklund “The Third Wave”), die aan het begin van de film midden in een operatie zit. De operatie aan het hart staat symbool voor het gebroken hart van alle personages. Rickard mag dan nog getrouwd zijn en goed zijn boterham verdienen, gelukkig is hij niet. Evenmin gelukkig is Anders (Magnus Krepper). Hij heeft het niet zo breed als Rickard en worstelt om zijn familieleden te onderhouden. Zijn problemen verbleken als hij gaat werken voor een ouder koppel dat hem een vreemd voorstel doet.
De zonsondergang heeft veelal iets romantisch terwijl de zonsopkomst gepaard gaat met een afschuw. De ochtendstond is de spelbreker die onze dromen doorprikt en ons terugbrengt naar de realiteit. Die realiteit ziet er niet altijd even mooi uit. Iedereen heeft zoals de personages in deze film zich al eens de vraag gesteld of het leven dat ze leiden alles is wat het leven voor hen in petto heeft. Het antwoord op die vraag geeft nooit reden tot juichen. De enige troost waar we ons aan kunnen vasthouden is dat we op zo momenten zoals iedereen zijn. Alles verloopt beter in het leven van anderen, al is dat vaak een foutieve indruk.
Jaloezie is een van de zeven dodelijke zonden die we vooral kennen uit “The Canterbury Tales” of dankzij de film “Seven” (1995). Nog meer zonden uit dat rijtje komen aan bod in deze Zweedse film “Daybreak” (2003). Je voelt het allicht al aankomen, dit is geen film die je wilt bekijken als je achteraf een goed gevoel wilt hebben, al klinkt dat erger dan de film eigenlijk is. Het gevaar bij films die de levenswandel van verschillende personages belichten is dat je soms de draad kwijt bent. Soms moet je even terugdenken wie wie is en wat het probleem eigenlijk was. Gelukkig valt Björn Runge niet in die valkuil. Hij houdt alles mooi onder controle. Ook wanneer de levens van de personages elkaar bewust of geheel toevallig kruisen.
Zowel Eklund als Krepper leggen een grote hoeveelheid somberheid en wanhoop in hun vertolkingen terwijl Ann Petrén als Anita dan weer cynisch uit de hoek mag komen. Zij kan het niet verkroppen dat haar man haar heeft laten zitten voor een jongere vrouw. Ongelijk kan je haar niet geven. Ze vindt er dan niets beters op om haar plaatsvervangster op te zoeken en haar gal te spuwen. “Daybreak” is dus een ideale film om je eigen zorgen even te vergeten of een handig referentiepunt dat je kan gebruiken als bevestiging dat je eigen leven toch nog niet zo slecht is.
De extra’s:
- Trailer