Jack Lemmon, net niet te vergeten Lee Remick, zet weer eens een prachtprestatie neer. En het is bijzonder jammer dat de twee voor deze vertolkingen geen Oscar kregen. Van de vijf nominaties ging de enige Oscar naar de titelsong van Henry Manicini en Johnny Mercer. “Days Of Wine And Roses” (1962) is een film die je zonder ijsblokjes moet consumeren, pas dan kan je de impact ervan inschatten.
Joe Clay (Jack Lemmon) is een bekende figuur in het milieu van de public relations. Door zijn job gaat hij regelmatig eentje gaan drinken. Zo kan hij ook meteen heel even zijn leeg bestaan vergeten. Zijn huwelijk met de mooie secretaresse Kirsten (Lee Remick) kan wel eens de helpende hand zijn die hij zo broodnodig heeft. Maar ook zijn vrouw grijpt graag naar de fles. Aanvankelijk om haar echtgenoot wat gezelschap te houden, maar al even snel als bij hem wordt die fles haar nieuwe beste vriend. Het gaat met de twee van kwaad naar erger. Niet alleen hun huwelijk lijdt onder hun alcoholprobleem, ook op het werk gaat alles minder vlot dan voorheen. Beiden kunnen hun driehoeksverhouding met de fles niet zomaar opzijschuiven. Maar het zal moeten, willen ze hun lever en verdere leven redden van de ondergang.
Een slaapmutsje of eentje om het af te leren. Daar heeft niemand een probleem mee. Maar je moet je grenzen kennen en niet de held willen uithangen om die grenzen qua alcoholgebruik te verleggen. Het lijkt wel de moraliserende boodschap van een zaterdagavondfilm. Mijn excuses. Gelukkig houdt Blake Edwards (“Breakfast At Tiffany’s”) zijn alcoholfilm wel vrij van dat soort met de vinger wijzende zaken. Hij toont gewoon zoals Mike Figgis dat deed in “Leaving Las Vegas” (1995) waar het hem omdraait: alcohol maakt meer kapot dan je lief is.
In 1958 is er al eens televisieversie van gemaakt met in de hoofdrollen Cliff Robertson en Piper Laurie. Maar het is de versie van Black Edwards die vooral is bijgebleven. Edwards vertelt uitgebreid tijdens de audio commentaar waar de verschillen in aanpak liggen tussen de twee versies. Wat hij allemaal vertelt, is iets waar je naar kunt blijven luisteren. In de leuke trailer vraagt Lemmon zich af waarom hij deze rol heeft gekozen. In dat kleine stukje vertelt hij veel meer dan in het langere interview dat ook op de dvd staat. Het is een wat surrealistisch stuk waarin het scherm in twee is geknipt. In de ene helft hangt Lemmon aan de telefoon met iemand, vermoedelijk een journalist. De andere helft van het scherm blijft zwart. Het moeilijke is vooral dat we de vragen niet horen. Grappig is dan wel dat je Lemmon dan echt wel ziet nadenken.
De extra’s:
- Commentaar Blake Edwards
- Interview Jack Lemmon (5 min.)
- 2 trailers