In 2000 maakte de Britse omroep BBC alweer naam met de populaire reeks “The Blue Planet”. Daarin werden we ondergedompeld in de wereld van alles wat onder en rond het wateroppervlak leeft. Als iets in de smaak valt, dan komt er meestal een vervolg. Dat vervolg heet “Deep Blue”. Andy Byatt en Alastair Fothergill nemen ons mee naar een wereld vol verrassingen en gevaren diep onder de blauwe oceaan.
Wie regelmatig eens naar zenders zoals National Geographic durft zappen die zal zeker gepassioneerd kijken naar de documentaire “Deep Blue”. Wat we zien is vaak even mooi als de expedities die werden uitgevoerd door de wereldbefaamde Jacques Cousteau en zijn bemanning. Via een voice over geeft Michael Gambon (hij vervangt Richard Attenborough’s voice over uit “The Blue Planet”) kort uitleg over waar we ons bevinden en wat we gaan zien.
Dat het niet altijd leuk is om naar te kijken is bijvoorbeeld de scène waarin een orka doodleuk een zeeleeuw zoals een stom stukje speelgoed meters hoog in de lucht gooit. Je wordt er toch wel even stil van. Niet veel later als we de zon hebben zien zakken in de zee, verschijnen nog dodelijkere bewoners van de blauwe oceaan. Onder het waakzame oog van de maan gaan een groep haaien opzoek naar voedsel. Door een klein onschuldig slachtoffer veranderen deze haaien in alles verslindende piranha’s. Maar ook op andere vlakken heerst de wet van leven en overleven. Zelfs de onschuldige koraalriffen leveren een onderlinge strijd willen ze blijven bestaan.
“Deep Blue” is misschien niet zo grappig als “Finding Nemo”, maar mooi dat is het zeker. Vooral door de muziek. George Fenton en het Berlin Philharmonic Orchestra drukken met muziek uit wat de dieren voelen, zien en willen vertellen. Als je de beelden bekijkt dan kan je de vraag stellen waarom God niet is gestopt toen hij dit alles had gemaakt. Waarom moest hij ook nog eens de mens scheppen. Maar laten we daar nu vooral niet op ingaan. Gewoon genieten is de boodschap.
De extra’s:
- Making Of (52 min.)
- Photo gallery
- Trailers