Zoals veel werknemers pendelt Charles Schine (Clive Owen) elke dag met de trein. En zoals zijn medemens weet hij precies hoe laat die trein vertrekt, maar soms mist hij die wel eens. In alle frustratie vergeet hij een treinticket te kopen en heeft hij ook nog eens geen geld bij. Maar dan verschijnt er uit het niets een engel met de nodige centen. Charles raakt gefascineerd door de bloedmooie Lucinda (Jennifer Aniston). De twee zijn getrouwd maar er is weldegelijk sprake van magic in the air. Uiteindelijk willen de twee toegeven aan de passie en de lust, maar tijdens het voorspel loopt het fout wanneer een zekere Laroche (Vincent Cassel) binnenstormt met een wapen in zijn hand.
De geloofwaardigheid is doorheen dit verhaal meermaals zoek. Clive Owen en Jennifer Aniston houden nog stand maar het is vooral Vincent Cassel die de boel verziekt. In "Ocean’s 12" was hij al geen waardige tegenstander voor George Clooney en diens bende, hier is hij dat opnieuw niet. De dreiging die uitgaat van zijn personage mag dan nog in het script staan, hij moet hij ook op het scherm weergeven en dat is niet het geval. De tweede verhaallijn van de doodzieke dochter vormt een belangrijk gegeven, want het is uiteindelijk met haar leven dat Charles speelt, al voel je dat op geen enkel moment. Je krijgt meer het gevoel van so what.
De titel van deze film is dus ook van toepassing op de film zelf, ergens onderweg zijn regisseur Mikael Hafström ("Days Like These", "Evil") en scenarist Stuart Beattie van het tochwel uitmuntende "Collateral" ontspoort en is hun trein niet meer op het juiste spoor geraakt. Jammer. Om toch te eindigen op een letterlijk positieve nood, raad ik wel de soundtrack aan. In de film merk je er weinig van maar de soundtrack is een echte aanrader met de nummers "Johnny" door Rular Rah, "50 Ways To Leave Your Lover" door Grayson Hill, "I Love You" en "My Love" gezongen door Thea.
De extra’s:
- 3 deleted scenes
- The Making Of
- Bioscooptrailer