Het stelletje bloedzuigers hebben zich wel een beetje vergist in een man als Nomak. Hij is zelf een vampier, en bovendien nog een tikkeltje superieur aan de rest. Nomak is de drager van een virus dat hem immuun maakt tegen de traditionele verdedigingsmiddelen zoals knoflook en ouderwetse kogels. Hij verslindt zowel mensen als vampiers, en iedereen die hij bijt verandert ook in zo’n drager, een ‘Reaper’. Het zijn dus deze keer de vampiers die met uitsterven worden bedreigd. Er is maar één iemand waarop ze beroep kunnen doen, niet de blonde Buffy, maar wel de zwarte Daywalker, ook gekend als Blade.
De lange rij van onnodige sequels heeft er een nieuwkomer bij: “Blade 2”. Het origineel met zijn techno soundtrack en stroboscoopbeelden bezorgde ons hoofdpijn tijdens het bekijken ervan. Het werd nog erger toen Stephen Dorff zijn tanden zette in de rol van de slechterik, en slecht was hij, met verve. Gelukkig horen we in deze sequel nog weinig techno en zijn er geen hyperkinetische beelden.
Alleen geeft regisseur Guillermo del Toro (“Mimic”) niets in de plaats. De gevechtscènes zijn even opwindend als een aflevering van Familie, en de slechterik van dienst, Nomak (rol van ene Luke Goss) is even angstaanjagend als een grootmoeder zonder vals gebit. Toen die Nomak begon te filosoferen of de vijand van zijn vijand, zijn vriend is of zijn vijand, interesseerde het ons al lang niet meer.
Het enige lichtpunt in het origineel is de vertolking van Wesley Snipes. Eindelijk een rol met enige inhoud, maar om daar nu nog een hele film aan te besteden is totaal overbodig. De sequel voegt helemaal niets toe aan zijn personage, zijn achtergrond of wat dan ook. Hij moet louter en alleen eens met zijn zwaard zwaaien en de hele tijd met een zonnebril rondlopen. Wat is daar nu zo boeiend aan? En dat hebben ze in het verre Amerika nog niet begrepen, want er zou een deel drie komen. Urgh. Meermaals had ik opgevangen dat deze sequel beter was dan zijn voorganger. Maar achteraf gezien, vraag ik mij af wat er nu beter was. Misschien was het gewoon de aftiteling.
Wie toch heeft zitten watertanden bij het zien van deze film, zal dat hoogstwaarschijnlijk opnieuw doen bij het bekijken van de vele extra’s. De film is niet veel soeps, maar de featurette zoals “A pact of blood” en de audio-commentaar van onder meer Wesley Snipes en Guillermo del Toro maken het één en ander goed. Een DVD is niet compleet als er geen deleted scenes opstaan, en dus mogen ze niet ontbreken. Verder krijg je ook nog de muziekvideo “Child Of The Wild West” door Cypress Hill en Roni Size.