Ze is een blonde schoonheid met benen waar geen einde aan komt. Maar ze is eveneens een doortrapte zwarte weduwe die mannen (en vrouwen) in haar web lokt. Tijdens het Filmfestival van Cannes 2001 vermomt ze zich als fotografe om zo in de buurt te komen van een aan anorexia nervosa lijdend model wiens hele juwelenboetiek aan haar lichaam hangt. Na een tête-à-tête tussen de twee dames in het toilet en het neerknallen van haar partner, neemt onze femme fatale haar biezen. Zeven jaar later staat ze terug op Franse bodem. Het moment waar haar oude collega’s lang naar hebben uitgekeken.
We hebben zo de gewoonte om na de film ook nog eens de trailer te bekijken. Gewoon om te weten of die trailer teveel prijsgeeft, en of die min of meer representatief is voor de eigenlijke film. In het geval van “Femme Fatale” raden we je zeker aan om die trailer te bekijken. Je ziet namelijk zowat de volledige film in versnelde versie. Op het einde lees je dan: "You’ve just watched Brian De Palma’s next film. Didn’t get it? Try again." Heel grappig.
Nu, we gaan ons aan geen tweede visie wagen, ook al hebben we niet alles begrepen. Oorzaak daarvan is meneer Antonio Banderas. Volgens Rebecca Romijn-Stamos (Mystique uit “X-Men”) is hij een zeer sympathieke en grappige kerel, maar ze vergeet erbij te vertellen dat hij op het scherm behoorlijk irriterend is. Banderas speelt een paparazzo die van haar een foto neemt, waardoor haar aanwezigheid wordt opgemerkt. Banderas is in deze film behoorlijk vervelend, zijn persiflage van een nicht is belachelijk. Romijn-Stamos heeft een veel betere tegenspeler verdiend, en wie weet had het een nog betere film opgeleverd.
Het debacle “Mission To Mars” ligt gelukkig al een tijdje achter ons. De Palma levert deze keer een aardige film noir af, onder meer door de interessante shotkeuzes zoals een achtervolging waar we enkel de benen en voeten zien in slowmotion of wanneer we aan de hand van de schaduwen op de muur een gevecht volgen. Hij is dus opnieuw op de goede weg, maar hij kan ongetwijfeld nog beter. De muziek is opnieuw gecomponeerd door Ryuichi Sakamoto. Na zijn gedreven werk voor “Snake Eyes”, flirt hij deze keer met de Bolero.
De supplementen op de DVD zijn wat pover. Je krijgt wel een “B-roll” en interviews met de belangrijkste betrokkenen, maar een echte meerwaarde heeft het niet, tenzij het je interesseert dat Romijn-Stamos toen voor het eerst op de trappen liep van het Filmfestival van Cannes. De fotografen hebben we in ieder geval niet zien of horen klagen. Het leven als paparazzo heeft zo zijn kleine voordelen.
DVD-informatie:
- Beeld: Widescreen
- Geluid: Dolby Digital
- Ondertiteling: Nederlands, Frans
- Speelduur: 115 minuten
- Vanaf 16 jaar
extra’s: **
- Featurette (4,30 min.)
- B-roll (15 min.)
- Trailer
- Interviews met Brian De Palma, Tarak Ben Ammar, Rebecca Romijn-Stamos, Peter Coyote, Ryuchi Sakamoto, Erin Ebouaney en Regis Wargnier (+/- 16 min.)