De lokale politie en de FBI kunnen de moordenaar maar niet vatten. Op een avond krijgt FBI-agent Wesley Doyle (Powers Booth) het bezoek van Fenton Meiks (Matthew McCounaughey). De man beweert meer informatie te hebben over de moordenaar. Meer zelfs, hij zegt dat de moordenaar zijn broer Adam is.
Wat Fenton vervolgens vertelt tart alle verbeelding. Jaren geleden, in 1979 om precies te zijn, zegt Fentons vader dat hij een visioen heeft gekregen van God. Het einde van de wereld is nabij. Satan heeft op aarde zijn volgelingen losgelaten met alles behalve menslievende bedoelingen. Vader zijn missie is de demonen, die menselijke gedaantes aannemen, vernietigen. Een engel geeft hem daarvoor drie werkmiddelen: een hakbijl, handsschoenen en een ijzeren staaf. De handschoenen zijn belangrijk, omdat hij zonder ze aan te hebben de ware identiteit en de daden van de demonen zal zien. Verdere uitleg over wat hij met de hakbijl en de staaf moet doen, lijkt ons overbodig. Wie hij moet vernietigen, wordt kenbaar gemaakt door een heilige lijst. Vaders missie ligt aan de basis van de breuk binnen het gezin. Niet iedereen is overtuigd van de goddelijke verschijning.
Het idee alleen al dat een vader het land afreist om anderen te vermoorden, is luguber genoeg. Het maakt voor ons als kijker geen verschil uit dat hij geen mensen vermoord maar demonen, en dat hij het ziet als vernietigen en niet als vermoorden. Dat hij zijn twee zonen betrekt in zijn opdracht maakt het des te griezeliger. Zoiets heeft gewoon een impact op hun verdere bestaan. Wat ze in hun jeugdjaren hebben gezien en beleefd, maakt van hen een medeplichtige. De jonge Fenton, een prima vertolking van Matt O’Leary, wil zijn vader tegenhouden, maar weet niet hoe hij dat kan doen, zonder dat hij zichzelf en de andere gezinsleden in gevaar brengt.
Scenarist Brent Hanley haalde inspiratie uit het laatste deel van de Bijbel, het boek Openbaringen waarin het einde van de wereld wordt omschreven. Het religieus fanatisme is zonder twijfel aanwezig, zonder dat er expliciet naar een bepaalde religie wordt verwezen.
Het minste wat je kan zeggen is dat acteur Bill Paxton het zichzelf niet makkelijk heeft gemaakt. Er zijn leukere onderwerpen waarover je een debuutfilm als regisseur kunt van maken. En er bestaan gezelligere familieonderonsjes dan die van het gezin Meiks. Hanley en Paxton hebben er ook een vleugje Stephen King meets Alfred Hitchcock aantoegevoegd. En dat was voor vele medewerkers net het interessante aan Bill Paxton. Hij is zoals een Zwitsers zakmes waar je veertien verschillende dingen mee kunt doen.
De kracht van deze film schuilt, zoals vaker het geval is, in het suggestieve. De moorden worden nooit expliciet getoond, maar door de zwaai van de hakbijl of een hulpkreet maken ze een sterke en blijvende indruk. De twist naar het einde toe, is geen echte eye-opener zoals in pakweg “The Usual Suspects”. En we waren ook liever een beetje meer in het ongewisse gelaten over wie nu gelijk had, de vader of de zoon. Het zou extra stof zijn geweest tot nadenken, want dit is toch een film waar je niet lichtjes overheen gaat.
De extra’s omvatten vier weggelaten scènes die op zich niet veel toevoegen aan het verhaal. Meer interessant is de 'making of' waaruit nog maar eens duidelijk wordt dat “Frailty” gaat om geloof, familie en het verlies van onschuld. Ook de analyse van de autoscène is rijk aan informatie voor filmliefhebbers.