Die bewuste Sam (Sean Penn) werkt bij een lokaal Starbuck-café. Zijn baas zegt dat hij zich moet klaarmaken, want het is tijd. Hij rent het café uit en snelt naar het ziekenhuis. Daar ligt zijn vriendin in een kraambed. Nog even en Sam is vader. Als grote Beatle-fan doopt hij zijn dochter Lucy, als eerbetoon aan het nummer “Lucy in the sky with diamonds”. De drie kunnen aan een nieuw leven beginnen. Alleen is de vreugde van korte duur. De kersverse moeder zet het op een lopen, zodat Sam alleen achterblijft met Lucy. Met de occasionele hulp van zijn buurvrouw Annie (Dianne Wiest) zorgt hij dat Lucy een goede opvoeding krijgt.
Jaren later klopt het departement van Kinderwelzijn aan. Ze willen Lucy bij hem wegnemen. Sam is namelijk mindervalide, hij heeft het verstand van een 7-jarig kind, en dat remt Lucy’s verdere ontwikkeling af. Zijn pas gevonden advocate Rita Harisson (Michelle Pfeiffer) probeert de twee toch bij elkaar te houden.
Elk jaar worden er tal van films gedraaid, en elk van die films dingen naar onze gunst in de hoop dat we ze bekijken. Slechts enkele van die films verdienen echt onze aandacht en twee uur van ons leven. “I Am Sam” is één van die films die je moet gezien hebben. Het is een familiedrama recht uit het hart. Het is zo een zeldzame film waar je echt meeleeft door de eenvoud en de oprechtheid van de personages en het sterk verhaal. Regisseur Jessie Nelson vond inspiratie voor het verhaal toen ze zelf moeder werd, en de machteloosheid die ze voelde toen haar kind niet helemaal gezond bleek te zijn.
Samen met co-scenariste Kristine Johnson bracht ze maanden door bij de mindervaliden van L.A. Goal. Ook hoofdrolspeler Sean Penn bezocht vaak het centrum, niet om zijn ego te strelen, maar wel om de mensen beter te leren kennen. Hij heeft vastgesteld dat er geen grote verschillen zijn tussen gezonde mensen en iemand met een handicap als het op de belangrijke dingen des levens aankomt, zoals kinderen en liefde. Uit hun research bleek dat The Beatles van zowat iedereen de favoriete groep is. Ze kennen alle nummers en elk verhaal rond de Fab Four uit het hoofd. Deze voorliefde voor The Beatles vormt de ruggengraat van de film. Sam is niet alleen een Beatle maniac, zijn levensloop kent verscheidene verwijzingen naar de groep. Een heel leuk moment is bijvoorbeeld wanneer hij, Lucy en zijn vrienden over een zebrapad lopen.
Muziekliefhebbers moeten beslist oor hebben voor de soundtrack van deze film. Alle songs zijn covers van bekende en minder bekende Beatle-nummers. Even werd van deze muziekkeuze afgestapt omdat de kostprijs voor het gebruik van de muziek even groot zou zijn als het budget om de film te draaien! Gelukkig was iedereen ermee eens dat de film niet dezelfde impact had zonder de muziek. Paul McCartney en Yoko Ono gaven na het zien van de film hun goedkeuring. Eén van de mooiste covers op dat album is ongetwijfeld “Two of us” in de versie van Aimee Mann en Micheal Penn.
Persoonlijk hebben we het niet zo op Sean Penn begrepen. Maar toegegeven, de man schitterde in “Dead Man Walking” en doet dat hier opnieuw. Hij is zo overtuigend en leeft zich ten volle honderd procent in zijn rol, dat Jessie Nelsen zelf soms moeite had om het onderscheid te maken tussen de acteur en zijn personage. Veel scènes van Sean Penn bevatten stukken improvisatie, en het zijn net die spontane momenten die telkens dat tikje extra geven, en zo de kijker charmeren. En dat is net de sterkte van deze film. Je gelooft dat Sam een man is die heel veel van zijn dochter houdt, en dat het gevoel wederzijds is. De kleine Dakota Fanning is een natuurtalent. Het is innemend hoe ze in haar rol van 7-jarige zelf zorgt voor haar vader, en het voor hem opneemt als anderen met hem en zijn handicap lachen.
Tegenover Sam en Lucy staat de kille en afstandelijke advocate Michelle Pfeiffer. Een dame die alles behalve plezier vindt in haar werk. Ze holt en belt van de ene cliënt naar de andere, als haar auto en telefoon het niet laten afweten, waardoor ze haar eigen zoon verwaarloost. Verliezen staat niet in haar woordenboek. Ze aanvaardt Sams zaak enkel om haar collega’s te bewijzen dat ze niet alleen uit is op geld. Het liefst wil ze zo weinig mogelijk met Sam geconfronteerd worden, maar achter de façade schuilt een kwetsbare vrouw.
De DVD bevat een mooi aantal extra’s. Zo is er een mooie documentaire waarin alle belangrijke sleutelfiguren vertellen over hun ervaringen. Tijdens een opname vroeg een mindervalide acteur aan Michelle Pfeiffer “Are you wearing a wonderbra, because you look so wonderful?”. Pfeiffer verzekerde hem dat ze helemaal niet kwaad was op hem, ze was zelf gecharmeerd door de vraag. Ook de weggelaten of alternatieve scènes zijn beslist de moeite waard. De extra’s tonen nog maar eens dat dit een film is die met liefde werd gemaakt, en indeed, all you need is love.