Ze maakte dan maar haar eigen fantasiewereld. Naast haar ingebeelde vriendjes had ze nog een echte levende goudvis, Potvis. Maar tot grote ergernis van haar moeder probeerde de vis steeds zelfmoord te plegen. Potvis mocht kennismaken met de lokale rivier. Amélie wou dan maar dolgraag een klein broertje, maar het mocht niet zijn. Jaren later werkt ze in het café Les Deux Moulins. Nietsvermoedend doet ze haar dagdagelijkse taken. Binnen 48 uur zal echter haar leven, en dat van iedereen in haar directe omgeving, danig veranderen.
Na zijn Amerikaans avontuur met “Alien Resurrection” wou Jean-Pierre Jeunet een kleinere en intiemere film draaien. Een film waar het lot en toeval een grote rol zouden spelen. De prent kreeg als werktitel “Amélie Des Abbesses”, maar aangezien er niemand buiten Parijs weet wat Abbesses is, zocht hij een nieuwe titel. Na een lange zoektocht vond hij inspiratie bij Sacha Guitry’s “Le Destin Fabuleux De Desirée Clary”. Jeunet en Guillaume Laurant schreven het scenario met Emily Watson (“Breaking The Waves”) in gedachte als Amélie. Doordat Watson de Franse taal niet machtig genoeg was, en ook omwille van persoonlijke problemen haakte de actrice uiteindelijk af. Ook een aantal geldschieters zeiden uiteindelijk neen. Ze waren meer geïnteresseerd in zaken doen, dan het maken van een goede film.
Achteraf bekeken schrijft Jeunet deze tegenslagen toe aan lotsbestemming, want zo kwam hij in contact met de mensen van UGC die het script omarmden en viel zijn keuze op Audrey Tautou, die hij gezien had op de affiche van “Venus Beauté”. En dat is absoluut geen slechte keuze, want Audrey is met haar grote bruine ogen en betoverende glimlach zeer innemend. Haar screentest toont haar als de Franse evenknie van Liv Tyler. In geen seconde neemt ze je mee in haar wondere wereld waarin ze het liefdesleven van anderen een duwtje in de rug geeft. En zoals vaker het geval is, heeft ze zelf dat duwtje nodig wanneer het op haar eigen liefdesleven op aankomt. Ook de rest van de cast als het volledige scenario is rijkelijk gevuld aan sappige en leuke niemendalletjes zoals geheimzinnige pasfoto’s, een kabouter op wereldreis en een sigarettenverkoopster met een zeer labiele gezondheidstoestand.
In een interview vertelt Jeunet verder dat het opperste geluk voor hem het maken van een populaire film is. Hij voegt er meteen ook aan toe dat hij het nooit voor mogelijk achtte dat het hem zou overkomen. Zonder dat hij het zelf zou willen toegeven is zijn creatie, zijn Amélie, uitgegroeid tot een moderne Jeanne D’Arc. Zelfs na niets dan positieve reacties tijdens testvisies, was hij nog niet zeker van zijn prestatie. Het Filmfestival van Cannes liet hij links liggen nadat Gilles Jacob de film niet boeiend genoeg vond. Jacob kreeg het nadien hard te verduren van de Franse pers en hun lovende kritieken. Jeunets lentefilm bracht in zijn eerste week 1,25 miljoen oude Franse franken op en verandert sindsdien het leven van ontelbare fans over de hele wereld. 450 positieve kritieken, honderden brieven en e-mails later is Jeunet een gelukkig man die zijn dagen slijt in Monmartre, waar sinds de filmopnames de grondprijzen de hoogte inschoten. Je weet dus wat je moet doen als je een huis duur wilt verkopen.