Na “Le Maître De Musique” en “Farinelli Il Castrato” levert onze landgenoot opnieuw een muzikaal schouwtoneel af. Deze keer neemt Corbiau ons mee naar het Franse koninklijke hof van Lodewijk XIV (rol van Benoît Magimel). Deze koning is in de geschiedenisboeken vooral bekend als de Zonnekoning én als dictator, maar in zijn beginperiode is hij vooral gefascineerd door muziek en dans. Zijn eerste regeringsdaad wordt de oprichting van de Academie van Dans. De Italiaanse componist Jean Baptiste Lully (Boris Terral) en schrijver Molière (Tchéky Karyo) slaan de handen in elkaar om hun koning te plezieren.
Zoals wel vaker het geval is bij koningen, dictators of presidentiële figuren stijgt het machtsgevoel Lodewijk naar het hoofd. Hij droomt ervan om een paradijs op aarde te bouwen, het hemelse rijk van voor de zondeval. Niet iedereen is opgezet met zijn plannen. Ook de twee componisten ervaren heel wat tegenwind. Niet alleen van anderen, maar ook van elkaar. Is dit het begin van het einde van een droom? En verandert de dansende koning spreekwoordelijk in een doodnormale kikker?
De ‘making of’ van “Le Roi Danse” mag dan wel zo’n 25 minuten duren, echt boeiend is het niet. We kijken naar repetities, casting, choreografie, muziekopnames en de bouw van de decors. Veelal krijg je gewoon enkele indrukken en fragmenten te zien, zonder bijhorende informatie. Daartegenover staat het interview met Gérard Corbiau. In 12 minuten legt hij uit waarom muziek in zijn drie films centraal staat. Voor hem is muziek zowat het belangrijkste personage in een film. Het is een element van de filmtaal en een kracht die overal aanwezig is. Persoonlijke vinden we dat een symbiose van de ‘making of’ en het interview met Corbiau een interessantere documentaire zou opleveren dan de twee afzonderlijk.