Na hun avontuur gingen ze elk hun eigen weg. Terwijl Jay al die tijd verder actief was als een redder van de planeet, ging Kay met pensioen en vult hij tegenwoordig zijn dagen in een postkantoor.
De wulpse alien Serleena belandt op de aarde, op zoek naar het Licht. Haar verschijning en onvriendelijke omgang met onze medemens, laat vermoeden dat het niet om een religieuze zoektocht gaat. Ze is ervan overtuigd dat ergens op onze planeet het Licht van Zartha verstopt zit. Niemand binnen de MIB-organisatie weet echter waar het ergens zou zitten. De enige die een antwoord kan geven is, juist, onze postbediende. De kunst bestaat er nu in om Kay te helpen herinneren wat zijn vroegere job was, en wat hij met dat Licht van Zartha heeft gedaan.
We gaan er geen doekjes om winden. Dit vervolg is haast identiek als het eerste deel. Zowel het verhaal, de look, de personages en de grappen kunnen het déjà-vugevoel niet verbergen. En geef toe, bij een sequel verwacht je op zijn minst dat de lat iets hoger wordt gelegd. Maar neen dus. De twee hoofdpersonages zijn geen haar veranderd. Het enige verschilpunt is dat Will Smith nu de man is met ervaring, en dat Tommy Lee Jones alles moet (her)ontdekken. Misschien ligt het vertrek van Jones bij de post wel aan de basis van de falende prior postzegel... Oké, Lara Flynn Boyle is aangenamer om naar te kijken dan de creep uit deel 1, maar iedereen die zichzelf respecteert, zoekt uiteindelijk toch naar enige inhoud en staart zich niet blind op de verpakking. Ik betwijfel dat ze uitgeroepen zal worden tot boegbeeld van de lingeriemodellen.
Geef ons dan maar de extra’s die je op de dubbele DVD vindt. Die zijn stukken interessanter en grappiger dan de film zelf. Zo heeft regisseur Barry Sonnenfeld een eigen theorie over komedies. Volgens hem moeten de films een snel tempo hebben en mogen de acteurs nooit tonen dat het om een komedie gaat. Ze moeten het droog en toch licht ironisch spelen. De voorbeeld acteur bij uitstek is Tommy Lee Jones. De man toont nooit dat iets grappig is. Zijn expressieloze blik is voldoende. Dat leid je dan weer niet af uit de bloopers. Sonnenfeld heeft liever dat het publiek zelf bepaalt of ze iets grappig vinden of niet. En dan is het best mogelijk dat een deel van het publiek zich een breuk lacht met de hond Frank The Pug (echte naam Musku) in een MIB-maatpak, en wanneer hij zijn versie brengt van de Baha Man's “Who Let The Dogs Out”.
Een aanrader zijn zeker de stukjes die ons een blik gunnen in de postproductie. Vaak gebeurde het dat bepaalde dialogen niet goed werden opgenomen door teveel achtergrond lawaai, of dat er ze niet met het juiste gevoel werden gebracht. Tijdens een ADR-sessie worden die dialogen opnieuw opgenomen. Er kunnen zelfs dialogen worden toegevoegd. Will Smith houdt wel van zo een sessie, omdat hij dan Chinees kan eten. Sonnenfeld vindt dat allemaal prima, zolang Smith maar wat minder zwart klinkt, grapt de regisseur tijdens een opname. Een ander belangrijk proces is de ‘foley’, de geluidseffecten. Elk geluidseffect wordt handmatig door een kleine groep van professionals uitgevoerd. Zij zorgen ervoor dat elke slag of stoot het gepaste geluid krijgt. Zo is het horen van voetstappen even belangrijk als een stukje dialoog. De film is op zich niet veel soeps, maar gelukkig smaakt de meerderheid van de extra’s wel lekker.