Meg Altman (Jodie Foster) zit midden in een echtscheiding. Zij en haar tienerdochter Sarah (Kristen Steward) hebben na lang zoeken eindelijk een nieuwe thuis gevonden, of moeten we een klein kasteel schrijven. Hun nieuwe woonst was vroeger eigendom van een rijke stinkerd. Naast een lift, zijn er kamers in overvloed. En één daarvan is zelf een tikkeltje anders dan de rest. Het is een ‘panic room’, een ruimte opgetrokken in beton met een afzonderlijke telefoonlijn, acht monitors en een deur die met één druk op de knop dichtslaat. De kleinste is bij de pinken om de kamer op te eisen als slaapkamer.
Veel tijd voor uitblazen zit er voor moeder en dochter niet in wanneer ze een stel onbekenden op bezoek krijgen. De twee ontsnappen op het nippertje aan de indringers door zich te verschuilen in de ‘panic room’. Het enige wat ze nu moeten doen, is wachten tot de dieven vinden wat ze zoeken en het huis verlaten. Eén klein detail: wat ze zoeken, ligt in de ‘panic room’. De dieven zullen en moeten in de kamer geraken, maar de dames geven zich niet zo maar zonder slag of stoot gewonnen.
Waarom David Finchers’ vorige prent “Fight Club” het zo slecht deed in Amerika is en blijft een raadsel. Gelukkig verliep het beter met “Panic Room”. Het leverde hem alvast de regiestoel op van “Mission Impossible 3”. En wij kunnen genieten van alweer een sterke film. Het verhaal op zich is vrij simpel, maar dat verbergt Fincher prima door een interessante regie. In navolging van Brian De Palma’s “Snake Eyes” speelt Fincher vooral met lange camerashots die door vensters, trappen en plafonds hun weg naar de actie zoeken. Een prachtig beeld is dat van Jodie Foster die in bed ligt, wanneer de camera op zijn zijkant wordt getild, om een figuur in de deuropening te onthullen.
Een film als deze verdient een betere ontvangst op DVD. Veel meer dan de trailer en een filmografie krijg je niet. Waar is de featurette, waar is het audio-commentaar, waar zijn de relevante extra’s? We hebben er het raden naar.