Deze film heeft gewoon heel, heel opvallende kleuren. Fel rood, oogverblindend geel, lollystick roze en zelfs appelblauwzeegroen zijn enkele van de kleuren waarvan deze productie gretig gebruik maakt. Het Thaise bioscooppubliek twijfelde voordurend of ze nu naar een commercial of een echte film aan het kijken waren. De kleuren, het acteren en de handelingen zijn allemaal doelbewust over de top. “Tears Of The Black Tiger” (voor de liefhebbers “Fah Talai Jone”) is immers een ode aan de oude Thaise film en meteen ook aan de overbekende spaghetti-western.
Rumpoey is de dochter van een gouverneur die een belangrijke beslissing moet nemen. Ze moet kiezen tussen Kumjorn, zowat de ideale schoonzoon en politiekapitein, en Dum, een stille jongen die ze al sinds haar jeugdjaren kent. De situatie wordt nog complexer wanneer Dum de befaamde Black Tiger blijkt te zijn. Je kan hem best de Billy The Kid van Thailand en omstreken noemen. Kumjorn moet hem gevangen nemen. Wanneer hij ontdekt dat Rumpoey gevoelens koestert voor Dum, groeit de jaloezie. En je raadt het al, de twee mannen staan uiteindelijk met getrokken pistolen tegenover elkaar.
Wisit Sasanatieng wou na “Dang Bireley and the Young Gangsters” eens iets anders maken. In zijn hoofd en op papier had hij de volledige film al klaar, maar zijn medewerkers zaten niet op dezelfde golflengte. De synopsis vonden ze leuk en interessant, alleen konden ze zich geen beeld vormen van het groter geheel. Het project werd in de diepvries gestopt, om na de verfilming van “Nang Nah” opnieuw opgepikt te worden. Deze keer verbonden alle partijen zich om door te zetten. De film kreeg meer en meer vorm doordat Sasanatieng elke maand een stuk van het verhaal mocht neerschrijven in een tijdschrift. En zo onstond het lekker ouderwetse verhaal over een onmogelijke liefde in een apart kleedje.
Voor Sasanatieng is het belangrijk dat het publiek een gevoel heeft van onwerkelijkheid, terwijl ze toch kunnen genieten van het surrealistische beeld. Het is een combinatie van oud en nieuw. Het oude verhaal, beklemtoond door de kleuren, wordt verteld via een moderne filmtaal voor de hedendaagse mensen. Om de opvallende kleuren te bekomen werden de filmnegatieven overgezet op digitale videoband, omdat het videosignaal meer controle geeft over het resultaat en het verhoogt de helderheid. Vervolgens werd het materiaal ingekleurd met de hulp van een Darwinchy-machine. Het eindresultaat is des te opvallender en beslist eens de moeite waard op DVD.