Naast de kapperszaak heeft Ed zo zijn gewoontes. Hij gaat met zijn vrouw Doris (Frances McDormand) braafjes naar de kerk, pikt een filmpje mee en samen spelen ze bingo! Op een dag komt een man in de zaak voor een nieuwe haarsnit. Onder het knippen door vertelt hij dat een stomerij dé activiteit is waarmee in de toekomst veel geld is te verdienen. Ed heeft wel zin in een nieuwe uitdaging. Hij moet alleen zorgen voor 10.000 dollar. En waarom haal je dat geld gewoon niet bij de minnaar van je vrouw, door middel van afpersing?
Zwart-wit films zijn tegenwoordig een zeldzaamheid geworden. En als je deze film bekijkt, vraag je je af waarom, want deze films hebben iets wat andere niet hebben. Alleen al het verschil tussen opstijgende rook in kleur of zwart-wit is heel groot. De lichtinval in een donkere grijze gevangeniscel is visueel veel mooier dan net hetzelfde beeld in kleur. Het grijze bestaan van Ed komt gewoon veel sterker over. Je kan zelf de proef op de som nemen, want de speciale editie DVD van “The Man Who Wasn’t There” bevat de film zowel in zwart-wit als in kleur.
De gebroeders Coen (“Fargo”) hebben niet alleen de zwart-wit film opnieuw interessant gemaakt, ze hebben eveneens een geslaagde film-noir afgeleverd in de stijl van “The Big Sleep”. De personages belanden in een web van intriges, waar ze één voor één meer en meer verstrikt geraken. Opvallend is dat de voiceover ingesproken wordt door Ed, want Ed is in de film zelf een droogstoppel, iemand die luistert en zelden zijn mond opent.
Lof hebben we ook voor Roger Deakins die instond voor de cinematografie. In een interview vertelt hij dat er niet zoiets bestaat als periodegebonden licht. Licht is licht. Alleen met de juiste omkadering, decor en kledij kan je licht en schaduw in een gewenste vorm gieten. Hij meent ook dat kleur je kan afleiden van het essentiële. Telkens weer moet je dus zoeken naar een gepast evenwicht, iets waarin hij zonder twijfel is ingeslaagd.