Scenarist Charlie Kaufman doet zijn reputatie alweer alle eer aan. De schrijver van onder andere “Adaptation” en “Being John Malkovich” pende weer een prachtig verhaal neer. Eentje waar je aanvankelijk kop noch staart aan kunt vastknopen. Maar laat je gewoon meenemen op ontdekkingstocht, want dat is “Eternal Sunshine Of The Spotless Mind”. Het is een liefdesverhaal, een tocht doorheen emoties, herinneringen, verlangens, vreugde en verdriet. Kortom een filmervaring die je niet wilt vergeten.
Joel (Jim Carrey) heeft een baaldag. Een buurman heeft zijn auto aangereden zonder een verontschuldiging achter te laten. Op weg naar het werk, verandert Joel van gedacht. In plaats van een hele dag op kantoor zitten, gaat hij naar de zee. Tijdens zijn strandwandeling en later in een bistro ziet hij Clementine (Kate Winslet). Tijdens de terugreis zit ze in dezelfde treincoupé. De twee raken aan de praat. Beiden hebben het gevoel dat ze elkaar van ergens kennen maar ze kunnen het niet precies thuisbrengen. Hun vermoeden klopt. Alleen is er meer aan de hand. Zonder dat ze het beseffen dringt de tijd. Nog even en beiden weten niet eens dat de andere bestaat. Joel en Clementine hebben namelijk een geschiedenis. De grote liefde is echter veranderd in haat. Ze willen elkaar voorgoed vergeten. Het bedrijf Lacuna kan herinneringen uit je geheugen voor eeuwig en altijd verbannen. Maar wat als je beseft dat je toch niet alleen en leeg wilt achterblijven.
Toen ik de naam van Charlie Kaufman zag verschijnen, vreesde ik het ergste. Zijn vorige scenario’s vergden nogal wat denkwerk Gelukkig ben ik doorheen de jaren slimmer en wijzer geworden (al zeg ik het zelf). Toch was het niet echt kinderspel om deze film te volgen. Dat kinderspel mag je op een bepaalde momenten zelfs letterlijk nemen. Memorabel is de scène wanneer Jim Carrey en Kate Winslet in de afwasbak zwemmen. Jawel! Het kan enkel komen uit het brein van Kaufman. Toch kregen de acteurs voldoende ruimte voor hun eigen creatieve inbreng. Ook hun persoonlijke jeugdherinneringen vonden hun weg in de film.
Regisseur Michel Gondry tovert met kleuren, beelden en geluiden. Hij schept een band tussen de kijker en de acteurs. Want iedereen weet hoe het voelt om iets of iemand te missen eens het er niet meer is. Tijd brengt vaak dan wel raad, maar de leegte zal nooit opgevuld worden. Het gemis blijft. En geef toe, een vervanging zoeken als je Kate Winslet in je armen heb mogen houden, is onmogelijk. Ze heeft vroeger al mijn hart veroverd. Ik heb nooit gedacht dat ze dat nog eens zou doen. Maar ik krijg ongelijk. Kate wandelt met het grootste gemak en met passende haarkleur doorheen het verhaal. Ze straalt en die uitstraling zorgt bij ons voor een goed gevoel. Haar Clementine is de wildere kant van Joel die hij ergens diep in zichzelf verstopt. Ze doet hem leven en leert hem op een kleurrijke manier naar het leven kijken. Met “Eternal” bevestigt Jim Carrey wat we al weten sinds “The Truman Show”. Carrey kan veel meer dan gekke bekken trekken en de onnozelaar uithangen. Hij zet zonder veel probleem een vertolking neer over een gewone man die iets ongewoons beleeft. In een van de extra’s vertelt hij dat je wordt gevormd door positieve en negatieve ervaringen. Dat alles maakt van jou de persoon wie je bent. Zo heb je ook goeie en slechte filmervaringen. Gelukkig willen we deze film nooit vergeten.
De extra’s:
- Commentaar Michel Gondry & Charlie Kaufman
- A Look Inside (11, 14 min.)
- A Conversation With Jim Carrey en Michel Gondry (15, 19 min.)
- Deleted Scenes (6,41 min.)
- Polyphonic Spree “Light & Day” Music Video
- Lacuna Commercial (0,16 min.)