Naar een avant-première georganiseerd door een in Brusselse studio’s residerende concurrerende zender gaan een dag nadat je jezelf uit de naad werkte om je gloednieuwe radiostation te lanceren. Ik geef het toe, het is eigenlijk bijzonder niet gepermitteerd. Maar beste mensen, bij wijze van vergiffenis serveer ik u met graagte een bijzondere, “waw geweldige”, filmtip. Lees mij en u zal mij begrijpen!
Om te beginnen, meneer Charlie Kaufman, vergeef het mij. Ik zal het nooit meer doen, die ene fout maken die ik zo vaak maak: vergeten dat er achter iedere film wel degelijk zo iemand als een scenarist schuilt die er mee voor zorgt dat ik alweer een fijne filmervaring rijker ben.
’t Spijt mij, even was ik in paniek toen ik mij in een Sphinx-cinemazeteltje had neergevleid en ik het verhaal kreeg van Joël. Joël, een modale midden-de-dertiger die op een dag zijn ochtendritueel bestaande uit opstaan, aankleden, ontbijten, de trein nemen doorbreekt door deze keer niet de trein naar het werk maar wel de trein naar Montauk te nemen. Oh nee, dacht ik, beste mensen, ik ben hier echt niet gekomen om een verhaal over dag-saaie-pendelaar-doorbreek-eens-uw-patroontje te aanschouwen. Had ik het geweten, meneer Charlie Kaufman-ik-heb-ook-Adaptation-en-Being-John-Malkovitch-geschreven, deze gedachten zouden nooit in mij opgekomen zijn!
Want… na deze intro kwam er de maar dan, die een film zo net iets interessanter maakt dan de laatste 120 films die je de voorbije maanden zag. In dit geval gaat het om, stel je hebt een fijne relatie, OK alles loopt niet altijd even perfect en misschien moet je wel wat meer en beter aandacht besteden aan je vriendin maar dan beslist deze, impulsief als ze is om jou uit haar geheugen te wissen.
Niet in een emotionele bui, nee, Clementine Joëls’ vriendin doet daarvoor een beroep op Dr. Howard Mierzwiak. Door binnen te dringen in de hersenen kan deze dokter mensen, volledig uit iemands’ geheugen wissen door herinneringen aan deze geliefden te verwijderen. Interessant gegeven? Dat denkt Joël, kwaad op Clementine, ook. Tot de Dokter Joëls’ hersenen net als die van Clementine effectief onder handen neemt en Joël beseft dat er toch wel een paar herinneringen aan Clementine zijn die hij graag nog even bewaart. En, vooral, tot hij inziet dat hij eigenlijk, heel diep vanbinnen Clementine nog steeds graag ziet.
Owkay, vreemd verhaaltje denkt u. Ja, natuurlijk, maar dat is het hem net, dat is de kwaliteit van iemand als Charly Kaufman. De kwaliteit van geef mij een eenvoudig verhaal, één over twee mensen die van elkaar houden bv., het is al duizend keer verteld, ja, maar ik vertel het u op een manier waarop u het nog nooit gezien heeft. Beste mensen, dat is het, zo hoort het, originaliteit olé, olé.
En niet enkel originaliteit, nee, geef het publiek ineens ook maar een brok emotionaliteit. En de ontroering denkend aan ideeën die iedereen, echt iedereen bezig houden. Want is het niet de herinnering die deel uitmaakt van datgene wat wij nu doen? Of is het niet bijzonder hoe wij ervan houden om ons krampachtig vast te houden aan de herinneringen van zij die uit ons leven verdwenen maar waarvan wij nog steeds houden? En betekenen die sterke herinneringen dan niet dat we iemand echt graag zien en dat we maar beter eens ferm op onze tanden bijten om het deze keer toch te laten lukken, de liefde?
Woehoew, Eternal Sunshine of the Spotless Mind, ’t is eigenlijk pure filosofie en poëzie. En we doen er nog een schepje bovenop, dacht regisseur Michel Gondry. Wat dacht u van, fuck chronologie en eat your heart out publiek. Laat eens zien of u dit kan volgen? Ja meneer Gondry, bekend ook als Björk/The White Stripes/ videoclipregisseur, u mag dit zeggen want zo te zien kan u dit.
Beste mensen, geniet ervan, vindt uw weg terug in de verwarring van Joëls’ geest en laat u overweldigen door de vele scène-switchen van ‘60s decors naar circusparades in New York en mooie sterrennachten op een bevroren meer alwaar Joël en Clementine steeds meer ontdekken dat ze MFEO zijn (made for each other). Joël, ofte Jim Carrey en Clementine, misses Kate Winslet (vergeet de Iceberg Ahead want ik ben al evengoed, misschien zelfs beter, als ik een beetje labiel ben en mijn haren oranje kleur).
En terwijl we nu toch pluimen aan het uitdelen zijn… Zalig om deze twee aan het werk te zien. Joël en Clementine, Jim en Kate, een skoon koppelke. En ik geloof hen. Waarom? Wel omdat ze echt verliefd zijn, verliefd met kriebels in de buik en met veel zin om vooral veel zotte dingen te doen. Proficiat, u hoeft niet weg te gaan, u heeft de job van uw leven met overtuiging gevonden!
Owkay, beste Urgent.fm-websitelezer, wie wil meehelpen? Ik zoek iemand die:
1. de kat van Charlie en Michel eten wil geven
2. het gras in hun tuin wil afrijden
3. hun kindjes naar een internaat kan ontvoeren
4. hun beider vriendinnen kan ambeteren
en 5. veel, heel veel volk om hen op beide knietjes te smeken en te vragen of ze alstublieft, alstublieft aan die volgende film willen beginnen!!!
Griet Baeten
Redacteur Café Civilisé