Er was een reden dat het Italiaanse Father Murphy al enkele maanden omcirkeld stond te prijken in onze agenda. Hun laatste Belgische doortocht dateerde immers van het fantastische Sonic City Festival, waar ze het allereerste kippenvelmoment mochten verzorgen. Hun psychedelische doomrock ging doorheen merg en been, niet het minst door de indrukwekkende live act. Ook in de Vooruit was dit niet anders.
Parochiezaal van dienst was de intieme Emielstudio. Geen podium, geen fancy lichtophanging, geen bar. Het werd al snel duidelijk dat je hier enkel en alleen voor de muziek moest zijn. Ook opvallend: geen drumstel. Spijtig, want deze droeg niet het minst bij aan de unieke live act die Father Murphy neerzette op Sonic City. Ach ja, des te meer ruimte om ons te laten verrassen. Het boeketje verwelkte bloemen aan de voet van hun opstelling beloofde alvast een niet-alledaags schouwspel.
De magere opkomst (27, we hebben ze geteld) verried het al: Father Murphy zal nooit een breed publiek weten te bekoren. En toch wisten deze macabere duiveluitdrijvers al met de eerste noot een sfeer op te bouwen die gedurende het hele concert geen moment verslapte. Daar lieten ze ook geen ruimte voor. Iedere song werd vakkundig aan elkaar genaaid, het muisstille publiek meer dan eens verweesd achterlatend.
Het bevreemdende, holle gitaargeluid van Freddie Murphy, in combinatie met Chiara Lee’s duivelse kerkorgeltje droegen hier zeker en vast aan bij. Nu en dan werden ook belletjes, een kleine gong, de zee, kinderspeelgoed of andere attributen tevoorschijn gehaald.
Onze fascinatie ging echter vooral uit naar de intensiteit waarmee dit duo opereerde, zowel met als zonder drummer. Gedurende het hele concert werd geen enkele keer richting publiek gekeken. Gereduceerd tot ordinaire voyeurs kregen wij een schouwspel te zien dat bij momenten nog het best te omschrijven viel als een apocalyptisch duel. Er werd gekreund, geschreeuwd, gemept, aders verschenen, ogen draaiden weg, STILTE.
Doodsrochels op muziek, zo hebben we ze graag.
En zo hebben we ze nog liever in onze platenkast. Valt te lezen op de hoes van '... And He Told Us To Turn To The Sun' (2008): You have to keep on loving the three if you still want to understand the twenty-seven. All this is about choice. Never, never forget you have a choice.
We hebben voor de zekerheid nog een cd gekocht ook.
Ewoud Vermote