Het is slechts één van de spitsvondige dialogen uit de film “Any Way The Wind Blows”. Het toekomstige Jigsaw Circus International Music Video Festival organiseerde op 11 juni een avant-première van deze Belgische film.
Voordat je nekharen rechtstaan, vertellen we er meteen bij dat het gaat om het regiedebuut van Tom Barman. Die zou je moeten kennen als de zanger en de bezieler van de groep dEUS. En dan zijn we toch wel een beetje benieuwd naar het resultaat. We bekeken de prent in aanwezigheid van Tom Barman, Ozark Henry, Alex Callier, Nina De Man, de betoverende Axelle Red en...zucht...Geike Arnaert...zucht. Zij trakteerde ons op een innemende glimlach. Het leven is mooi. “Dankzij ettelijke premières hebben al 96.000 mensen gratis de film gezien. Laten we hopen dat er nu nog 2.000 zijn die willen betalen”, grapte Tom Barman nog.
Het is een doodgewone vrijdag in juni, ergens in Antwerpen. Tijdens die ene dag maken we kennis met een achttal figuren. De dag begint voor de ene al wat beter en vroeger dan voor de andere. Neem nu Walter (Frank Vercruysse). Nietsvermoedend ademt hij wat frisse lucht in en dan hij wordt plots aangevallen door een frisbee. Zoiets kan hard aankomen. Natalie (Natali Broods) wordt uitgescholden door een klant, omdat ze niet ingaat op zijn avances. De schooldirecteur Paul (Eric Kloeck) moet afrekenen met slijmballen. En Firmin (Dirk Roofthooft) krijgt bezoek van zijn ex-vrouw. Zo zijn er nog een pak andere komieke en vreemde personages waarvan we heel even een kijkje mogen nemen in hun leven. De meest markante onder hen is de man die gemakshalve de Windman (Sam Louwyck) wordt genoemd. De meest kleurrijke types zijn de twee Gentse plakkers, Frederique (met een ‘q’) en Felix, vertolkt door Jonas Boel en Titus De Voogdt. Vraag me niet waarom, maar wij Gentenaars hebben iets apart. De hoe, wat, wanneer en waarom vertellen we je nu eens lekker niet.
Het zou echt zonde zijn om nog meer te verklappen. De charme van deze film is net dat de personages zich voordurend van een andere kant laten zien. Zondere gêne en in hun eigen dialect doen ze gewoon hun ding. Hun verschillende handelingen en avonturen worden zorgvuldig met elkaar afgewisseld. We danken Tom Barman dat hij half bekend Vlaanderen niet voor de camera heeft gesleurd. In plaats daarvan maken we kennis met tal van minder bekende gezichten. We volgen hen op de voet, vaak volgens het ritme van de muziek die als het ware zuurstof geeft aan de personages.
De aanwezigheid van die verschillende muziekgenres verraden de artistieke achtergrond van Tom Barman. Hij liet zich vooral inspireren door zijn eigen muziekidolen. Het verbaasde hem enorm toen bleek dat de rechten op die muziek, naar Belgische normen, betaalbaar waren. Een andere welgekomen toevalligheid is het mooie titelnummer “Summer’s Here”. Barman bekende tijdens de korte introductie voorafgaande aan de visie, dat het behoorlijk koket is om zijn eigen muziek te gebruiken, maar als het goed klinkt waarom niet.
De man bewijst ook nog eens een goed cineast te zijn. Zowat alles wat filmisch mogelijk is, heeft hij in zijn film gestopt. Dat gaat van een eenvoudige flashback tijdens een anekdote tot een indringende close-up. Visueel zit het dus allemaal snor. Wat de verschillende verhaalkronkels betreft zijn we lichtjes ontgoocheld. Alles groeit naar een climax, en net de climax van al die verhaallijnen ontbreekt. Het is haast of we naar de laatste aflevering kijken van een soap. In die ene aflevering worden tal van nieuwe elementen en verwikkelingen geïntroduceerd, en dan stopt alles.
Het verlangen naar meer is weldegelijk aanwezig, en dat is alvast een goede zaak. Wie weet wordt er nog een televisieserie van gedraaid. Dan zijn we hopelijk verlost van die eindeloze herhalingen van FC De Kampioenen. We zeggen het niet graag, maar een vervolg zou ook niet slecht zijn.
Een mooi debuut voor iemand die zijn filmstudies niet heeft afgewerkt. Noord, zuid, oost, west. We hopen, net zoals Barman, dat jij één van die 2000 bioscoopbezoekers bent die zal betalen voor zijn ticket.