picture of Film: ‘Atlantis: The Lost Empire’


Binnenkort mogen we ons vergapen aan de Disney griezels van ‘Monsters Inc.’ Vroeger stelden we ons tevreden met luchtige muzikale meesterwerken, met als onbetwist hoogtepunt ‘The Lion King’. Nu vervagen de grenzen tussen animatie en live action. We willen meer dan alleen maar klonen van het origineel.

Het is duidelijk dat Disney met ‘Atlantis: The Lost Empire’ een andere weg heeft gekozen om de concurrentie aan te kunnen. Dat ze het op zo’n manier doen, is wel verrassend. Weg zijn de spontane momenten waar iedereen in gezang uitbarst (deze keer is er een muzikale score van James Newton Howard én 1 nummer gezongen door Mya). Weg zijn de figuurtjes met hoge aaibaarheidsfactor. Weg zijn de komische replieken. In de plaats daarvan krijgen we een vrij rechtuit verhaal met droge personages en verschillende actiescènes, waarschijnlijk ter compensatie van de teloorgang van de liedjes.

Milo Thatch (stem van Michael J. Fox) is de nerd van dienst die mag zoeken naar de verloren stad Atlantis. Zijn grootvader heeft ooit een werk gevonden die de locatie van de stad prijsgeeft. Het team onder leiding van kapitein Rourke (James Garner) en rechterhand Helga (Claudia Christian) bestaat onder meer nog uit een delger, een mecanicien en een dokter. De onderzoekers moeten letterlijk woelige wateren doorzwemmen en zeemonsters bestrijden om uiteindelijk tot hun bestemming te komen, maar dan begint het avontuur pas.

We kunnen het niet helpen maar ‘Atlantis: The Lost Empire’ doet ons bij momenten iets teveel denken aan de film ’20,000 Leagues Under The Sea’ (1954) van Richard Fleischer met in de hoofdrol Kirk Douglas en James Mason als kapitein Nemo. Maar dat kunnen we ook als een compliment beschouwen. De tracking shots en de panoramische overzichten getuigen van bijzonder vakmanschap. Aan het roer van Atlantis stonden dan ook Gary Trousdale en Kirk Wise die eerder reeds ‘Beauty and the Beast’ en ‘The Hunchback of Notre Dame’ regisseerden. Het is vrij onrustwekkend dat er in Atlantis vlugger naar de wapens wordt gegrepen. Dit kan zich natuurlijk ook tegen Disney keren, want niet alle ouders zullen blij zijn om hun kinderen naar dit geweld te sturen. Misschien moeten ze toch opnieuw de kaart van de musical trekken en niet van een Schwarzenegger wannabe. Disney moet zich immers in de eerste plaats richten op kinderen en niet op volwassenen. Voordat laatste zorgen de andere soort van films wel die Disney produceert.