“Die Another Day” begint net zoals alle andere Bondfilms met een routineklus. James Bond moet in Noord-Korea Kolonel Moon uitschakelen. Maar het draait anders uit. Bond wordt verraden, gevangen genomen en voor vergeten achtergelaten in een donkere cel. Dat is het uitgangspunt van het twintigste Bond-avontuur.
Subliem is de title sequence die verder bouwt op dat uitgangspunt. Omdat de film pas is begonnen, verklappen we bitter weinig door te zeggen dat 007, weliswaar in de gedaante van een Neanderthaler, uiteindelijk vrij komt. Zijn baas M (de immer formidabele Judi Dench) strooit nog wat zout in de wonde. Ze vertelt dat ze hem liever daar had laten zitten. Voor zijn vrijheid moesten ze immers de schurk Zao laten gaan. James Bond verliest zijn ‘00’-status en wordt op non-actief gezet. Het duurt gelukkig niet lang voordat hij op eigen houtje de zoektocht begint naar zijn verrader. Zijn queeste leidt hem naar Cuba, London en Ijsland.
De grote aantrekkingspool in “Die Another Day” is natuurlijk Oscarwinnares Halle Berry. Als Jinx is ze op alle vlakken de evenknie van 007. Haar ode aan Ursula Andress spreekt boekdelen. Het is een meer dan mooi uitzicht, zoals James Bond het stelt. Hun nachtelijke uitspattingen zijn voor de hele reeks een primeur. Het ging er tijdens één van de opnames vrij hevig aan toe. Berry verslikte zich zelfs even in een stukje fruit en kon niet meer ademen. Pierce Brosnan aarzelde geen seconde en toonde even hoe goed hij de Heinlich manouver wel kent.
Halle Berry is vanzelfsprekend niet de enige die mag rollebollen met James Bond. Die eer gaat ook naar Rosamound Pike, de verrassende nieuwkomer die haar entree niet mist. Zij kruipt in de huid van Miranda Frost, een blondine die haar naam alle eer aan doet. Ze is koud en afstandelijk, en dat maakt haar net zo aantrekkelijk. Pierce Brosnan is ondertussen al wat ouder geworden, zeker in vergelijking met “GoldenEye”, maar de vos verliest zijn streken niet. Integendeel, Brosnan is gewoon James Bond.
De rol van de slechterik wordt gedeeld door Toby Stephens als Gustav Graves en Rick Yune als Zao. De traditie wil dat de heren een duivels plan hebben om de wereld aan hun voeten te krijgen. Deze keer is dat de satelliet Icarus waarmee ze zonne-energie omzetten in een krachtig vuurwapen. Voor ons mochten beide personages nog duivelser uit de hoek komen om zo echt de status te verdienen van Bond villain. Stephens kan slechts tijdens zijn zwaardgevecht met Bond een vuist maken. De grote verdienste van Rick Yune is vooral dat hij als eerste slechterik zijn eigen wagen krijgt, een groene Jaquar, inclusief gadgets.
Explosies en spectaculaire stunts zijn er in “Die Another Day” in overvloed. En eerlijk gezegd: het zijn er net iets teveel, waardoor het verhaal te weinig uitgediept wordt. Het ene moment scheurt 007 met een hovercraft over een mijnenveld, en trotseert hij later met zijn Aston Martin Vanquish het ijslandschap en de koude temperaturen van IJsland. Niet alleen het aantal stunts zijn opvallend, ook de aanwezigheid van het groot aantal digitale effecten is navenant. We betreuren vooral dat sommige van die effecten te doorzichtig zijn. De scène waarin Bond met een parachute over de golven zweeft is niet alleen over-the-top, zelfs voor een Bond film, maar ook erg fake. We zien liever echte stuntmannen aan het werk.
Deze “Die Another Day” zal veel film- en James Bondliefhebbers niet teleurstellen. De geheim agent leeft voor het moment en aan sterven denkt hij helemaal niet. De kleine verwijzingen naar de vorige films en de achtergrond van James Bond zijn een leuke vondst. Let bijvoorbeeld op het boek over ornithologie dat 007 meeneemt uit het kantoor van de sigaarhandelaar. Ian Fleming haalde de naam van zijn figuur van het boek “The Birds of the West-Indies” geschreven door James Bond. Andere verwijzingen zijn de diamanten (“Diamonds Are Forever”), de lasers (“Goldfinger”), en de intrede van Graves (“The Spy Who Loved Me”). Componist David Arnold flirt in zijn compositie met de muziek uit “You Only Live Twice”. Het is dan ook zijn favoriete soundtrack. En dit alles past natuurlijk in de viering van 40 jaar James Bond.
Tenslotte willen we jullie dit zeker niet onthouden. De scène met Miss Moneypenny is er één om te onthouden. Na 40 jaar heeft ze het dik verdiend.