Kiezen tussen de familie en de gemeenschap.
‘Soms moeten we mensen loslaten om ze daarna terug te kunnen vinden’, vertelt Umay (Sibel Kekilli) aan haar zoontje Cem (Nizam Schiller). Of beiden ooit hun familie zullen terugvinden is onduidelijk in Die Fremde, een van de sterke films tijdens deze editie van het Filmfestival van Gent.
Umay is van haar gewelddadige echtgenoot weggelopen en zoiets wordt door vader, moeder, zus en haar twee broers gezien als een grote schande. Een pak rammel hier en daar is volgens haar vader nog geen reden om van jouw man te vluchten. Voor haar en haar zoontje wel.
Umay is een sterke vrouw die een zware beslissing heeft genomen. Ze houdt vast aan haar daad en verzet zich hevig als de rest van het gezin Cem willen terugsturen. Door alles wat Umay meemaakt blijft ze toch iedere keer hoopvol dat ze door haar familie niet langer als een vreemdeling wordt gezien. Evident is dat niet. Ze wordt geschopt en geslagen en wordt op straat gezet als huisvuil. Haar moedige daad is en blijft een grote oneer voor de familie en de Turkse gemeenschap.
Vanaf het eerste shot tot het laatste beeld grijpt hoofdrolspeelster Kekilli jouw complete aandacht. Ze blaast iedereen omver in elke scène. Feo Aladag raakt met Die Fremde daardoor meermaals een gevoelige snaar. Ook componisten Stéphane Moucha en Max Richter doen dat, zoals blijkt uit het audiofragment, met hun subtiele muziek bij deze film.