Het toeval en het noodlot botsen in Rundskop
Heel af en toe zie ik een film waar ik na afloop stil van ben geworden. Rundskop is zo’n film. Moest er nu een applaus volgen of was het beter de stilte te bewaren in de volle bioscoopzaal. Iedereen wist het precies even niet. Maar de stilte was veelzeggend voor de film van Michaël R. Roskam.
Wie de trailer ziet hoopt op een politiefilm waarin Barbara Sarafian achter de moordenaar aanzit binnen de hormonenmaffia. De sporen leiden naar Matthias Schoenaerts als boer Jacky Vanmarsenille. Deels klopt dat. Maar de rol van Sarafian is minimaal en de klemtoon ligt veel meer op de figuur van Jacky, voortreffelijk gespeeld door Schoenaerts. Ja, hij is 27 kilo bijgekomen en ziet er uit als een kerel die je ’s avonds echt niet wilt tegenkomen. Maar er is meer, veel meer dan een blote Schoenaerts.
Jacky is net zoals zijn gezicht eruit ziet: een gebroken man. Dat is de essentie van het verhaal; een gebeurtenis tijdens zijn kindertijd die hem, net als zijn vader, voor goed verandert. Het bewuste moment is veelzeggend afleidend uit de reacties die ik in de zaal hoorde en ook achteraf. Meteen besef je dat dit een andere film is dan wat je verwacht.
Roskam maakt geen boerenfilm of politiethriller maar wel een verhaal waarbij de omstandigheden leiden naar een climax die blijft nazinderen, waardoor je bijna de mooie fotografie van het platteland door Nicholas Karakatsanis en de muziek van Raf Keunen zou vergeten. Bijna, want dat heb ik alvast niet gedaan. Deze Rundskop is bien cuit en draait in de bioscoop.