Na de hilarische parodie van Jack Black en Sarah Michelle Gellar bij de opening van de MTV Movie Awards 2002, hadden we bijzonder veel zin om de echte ‘Spider-Man’ aan het werk te zien. Weliswaar trokken we met de nodige reserves naar de bioscoop. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat Hollywood één van onze helden naar de verdoemenis helpt. Het misbaksel ‘Tomb Raider’ ligt nog vers in het geheugen (laten hopen dat regisseur Jan de Bont het beter doet met de sequel). De berichten dat ‘Spider-Man’ de kaap van 500 miljoen dollar aan de boxoffice haalt is indrukwekkend, maar al lang geen zekerheid dat dit een goede film is, want hebben de Amerikanen wel smaak?
Zo’n dikke veertig jaar geleden werd een nieuwe stripheld geboren. Bedenker Stan Lee koos niet voor een volwassen man met superkrachten, maar voor een doordeweekse puber die wordt gebeten door een genetisch gemanipuleerde spin en daardoor gedwee zijn eigen web kan spinnen. Door tal van juridische verwikkelingen stond een moderne filmversie in de weg. Die obstakels zijn allemaal overwonnen zodat Spider-Man door de lucht mag zweven.
Tobey Maguire (‘Wonder Boys’) is uitstekend gecast als Peter Parker, ons hoofdpersonage die aanvankelijk alle pesterijen van zijn school moet verdragen. Sinds zijn zesde levensjaar is hij verliefd op zijn buurmeisje Mary Jane Watson, rol van de immer presente Kirsten Dunst. Hoe hij haar moet benaderen is voor echter hem een raadsel. Peter vindt makkelijker zijn draai in wetenschap en de schoolkrant. Tijdens een schooluitstap besluit een kleine spin om de twee dichter bij elkaar te brengen. Peter wordt gebeten en ondergaat een transformatie. Van een onbenullige sul verandert hij in een Tarzan look-a-like zonder lianen. Hij kan zich dankzij spinnenwebben die uit zijn polsen schieten van het ene gebouw naar het andere verplaatsen. Dit is zijn kans op een beetje aandacht. Peter krijgt echter veel meer dan hij zichzelf toewenst. Norman Osborn werkt aan een formule die elke sterveling moet omtoveren in een supersoldaat. Hij test de formule op zichzelf uit en waardoor de Green Goblin ontstaat. Moeten we nog vertellen dat deze Green Goblin en Spider-Man het tegen elkaar zullen opnemen? Wie uiteindelijk aan het langste eind trekt is geen verrassing, want de sequel is al in de maak en deel drie komt er ook.
Cinéast Sam Raimi (‘The Quick and The Dead’) levert in de eerste plaats een visueel sterke film af. Het oogt allemaal heel mooi en de speciale effecten komen goed tot hun recht, maar in het scenario van David Koepp (‘Mission Impossible’, ‘Panic Room’) rommelt het er af en toe ten nadele van de geloofwaardigheid. Zo is het tussenverhaal over het ontstaan van de slechterik bijzonder dun. Eigenlijk kon het ons geen barst schelen dat er een tegenstander was, want de relatie tussen Spider-Man en Mary Jane interesseerde ons veel meer. Een positief punt is ook dat het geen halve film duurt voordat onze hoofdfiguur wordt gebeten en de fun kan beginnen. De flagrante product placement moeten we er wel bijnemen.
‘Spider-Man’ is voor Maguire de grote stap in de spotlights, terwijl het voor de Dunst de zoveelste is in haar (niet altijd indrukwekkend) palmares. Het relatief onbekende gezicht van Maguire komt zijn personage enkel ten goede. Hij blijft een eenvoudige knul die nu net toevallig superkrachten bezit. De periode van de krachtpatsers zoals Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger liggen ver achter ons. Kirsten Dunst maskeert heel goed dat haar rol eigenlijk niet veel meer omvat dan de dame in nood die meermaals gered moet worden. De twee zijn wel overtuigender dan het andere liefdespaar van dit jaar, Hayden Christensen en Natalie Portman. Ook het vermelden waard is de bijrol van de jonge James Franco (‘Never Been Kissed’) als Harry Osborn, de rijkeluiszoon die kost wat kost in de gunst wil staan van zijn vader. Franco kan best wel het nieuwe tieneridool worden die in posterformaat op de muren van menige slaapkamers prijkt. Willem Dafoe is de titel van slechterik niet waardig. Zijn personage krijgt te weinig screentime en zijn groen pak is niet echt geslaagd te noemen. Een tegenvaller als je bedenkt dat de film eerder de klemtoon legt op de personages dan de actie.
‘Spider-Man’ is globaal gezien niet meteen een hoogvlieger die onze wildste dromen overtreft of ons spontaan doet verlangen om zelf een web te spinnen. Het is slechts één van de popcornfilms geworden die we deze zomer krijgen voorgeschoteld. Volgende keer beter.