Robert Reford geeft gestalte aan Generaal Eugene Irwin, een echte man van het leger. Hij trotseerde kogels en bommen ten tijde van de Golfoorlog en was betrokken bij verschillende acties in Bosnië. Nu gaat het hem minder voor de wind. Irwin moet namelijk een gevangenisstraf uitzitten wegens het negeren van een bevel en het feit dat soldaten sneuvelden onder zijn commando. Irwin mag kennis maken met de binnenkant van de instelling genaamd ‘The Castle’.
Het is niet de naam van een nieuw themapark in Disneyland, maar een gevangenis die wordt gedomineerd door Kolonel Winter (James Gandolfini, bekend van 'The Sopranos' en ‘The Mexican’). Hij is een man die in zijn kindertijd duidelijk teveel met G.I. Joe heeft gespeeld. Zijn bewondering voor Irwin verandert wanneer hij de Generaal aan anderen hoort vertellen dat "any man who has a collection like this has never set foot on a battlefield."
Irwin wil enkel zijn straf uitzitten en vervolgens huiswaarts keren, maar Winter ontpopt zich als een tiran van de harde lijn. Naar de buitenwereld respecteert hij de regels van het spel, maar in de gevangenis verandert hij diezelfde regels wanneer het hem best uitkomt. Het testosterongehalte stijgt naarmate de twee heren hun psychologische en fysieke krachten tegen elkaar uitspelen.
Cineast Rod Lurie (‘The Contender’) levert een prima film af. Hij is er in geslaagd om het beklemmende gevoel van isolatie en gevangenschap op het scherm over te brengen. Wat ‘The Last Castle’ uiteindelijk de moeite waard maakt zijn de uitstekende vertolkingen van Redford en Gandolfini. Opnieuw wordt bewezen dat de rollen van slechterik stukken leuker zijn om te spelen en te bekijken. Redford is prima als de man die eerst nadenkt en dan handelt. Hij heeft zijn gedachten en emoties onder controle. De meest interessante figuur is die van Gandolfini. Hij vormt de tegenpool van Redford op emotioneel en fysisch vlak. Maar als we de kern van de zaak bekijken, lijken de twee even sterk op elkaar. Ze gaan beiden over lijken om het pleit te winnen.
We kunnen ons natuurlijk ook afvragen waarom in de meeste films de directeur zo’n hatelijke individu is. Denken we maar aan ‘The Shawshank Redemption’ of ‘Murder In The First’ met een ijzersterke vertolking van Gary Oldman die de achillespees van zijn gevangenen oversnijdt met een scheermes. En ‘In The Green Mile’ was er de figuur Percy Wetmore (Doug Hutchinson) die kickte op terechtstellingen. Maar het zijn dan ook dit soort van personages die de andere actoren en de film een beweegreden geven.