Met een sterke nieuwe plaat, ‘Perfect Darkness’, onder de armen trok dj/singer-songwriter Fink zondagavond naar een volgelopen Centrale voor een concert gebouwd op ingetogen getokkel en melancholische fluisteringen.
We hielden er dan ook aanvankelijk ons hart voor vast, subtiliteit kan immers nefast zijn in kleine ruimtes waar elke rilling vanuit het publiek het podium tegenover een wall of sound plaatst., maar Fin Greenall (op het podium bijgestaan door en drummer en een bassist) slaagde er wonderwel in om met zijn getergde indiefolk de toehoorders tot verwachtingsvolle stilte te beroeren.
Mooi was het hoe de joviale Brit een 21ste eeuwe interpretatie gaf van hoe Nick Drake nu zou moeten klinken, gesteld dat die iets gedaan zou hebben met de triphoppers van Massive Attack. Zo kregen we een enigmatische kruising tussen zeemzoeterige pop en sfeervolle soundscapes in betere Moby-traditie, een atmosfeer veeleer gebouwd op suggestie dan op grote gebaren. Zeer aangenaam luistervoer, maar echt imponeren deed de man (nog) net iets te weinig, daarvoor missen de nummers nog wat weerhaken ( enkele uitzonderingen niet te na gesproken), en klinkt het soms wat te ongevaarlijk.
De bezielde performance maakte echter heel wat goed. Slechts één enkele keer slaagde Fink er niet in om de veelgelaagdheid van de studioversie live helemaal waar te maken (met name het betoverende ‘Berlin Sunrise’ werd ietwat teleurstellend gebracht), maar daar leek u hoegenaamd niet om te malen. En wij eerlijk gezegd ook niet.
Aaren Van De Maele