Een film van Patrice Chéreau
Met Isabelle Huppert, Pascal Greggory
Sphinx
Het verhaal
Gabrielle en Jean zijn 10 jaar geleden een verstandshuwelijk aangegaan. Van passie is er niet veel sprake. In het begin van de 20ste eeuw is alleen blijven na je 30 – 40 niet erg respectabel. Ze lijken harmonieus samen te leven, hebben geen gebrek aan luxe en geven wekelijks wervelende dinerparty’s.
Tot een andere man roet in het eten komt gooien. Op het punt tussen breken of samenblijven, laaien de passies hoog op, maar dan op een negatieve manier: jaloezie, agressie, sarcasme, ...
Passie zonder inhoud
Klinkt boeiend, maar laat je niet vangen. Wat aangekondigd lijkt als een kostuumdrama vol romantiek en intriges, blijkt een aanslepende psychoanalyse van vergane glorie te zijn. Erg veel verhaal is er niet: vrouw verlaat man, komt op haar stappen terug, maar jaloezie maakt samen verder leven vrijwel onmogelijk. Wat je wel krijgt zijn discussies tot op het bot. Jean legt zijn vrouw op de rooster, hij wil alles tot in de ziekelijkste details weten. Alles om zijn verslindende jaloezie te voeden. Zij schippert tussen de ijskoningin en de vrouw die toch gevoelens blijkt te hebben. En dit alles in een groots decor: een statig herenhuis met koninklijke trappenhallen en ontelbare kamertjes. Groots, maar leeg.
Kunst om de kunst
Begrijp me echter niet verkeerd. Deze film heeft bakken goede kritiek gekregen. Vergelijkingen met de meerster Ingmar Bergman, ... Wie ben ik dan om deze film af te breken?!
Wel juist omdat de inhoud me zo weinig boeide, heb ik wel erg op de “filmtaal” gelet. En op dat vlak is hij ijzersterk: het spel van de camera, nu op de lip van de acteurs, dan vanop afstand, de afwisseling van zwart/wit en kleur om de schijnbedoeningen en het ware gelaat te typeren, de luxe tegenover de grote leegheid van het huis als symbool van zijn bewoners, de stemmingswisselingen van de acteurs, ... Kortom op artistiek vlak is deze film af.
Maar dat is het met dit soort films: intellectualisme ten top. (een beetje zoals de grote literaire meesterwerken die je MOET doorworstelen om een echte te zijn...) Maar betrokkenheid is voor veel kijkers ver te zoeken.
Prijs u gelukkig
Misschien klopt de uitdrukking in een recensie: “Iedereen die luimen der liefde ooit aan den lijve heeft mogen ervaren, zal begrijpen wat we bedoelen.” Wij broekies zijn nog te onervaren – of liever te gelukkig - in de liefde. Wat weten wij nu over de psychologische tocht naar de hel bij een nakende echtscheiding. Geef ons maar actie en romantiek! En al kijken de cinefielen op ons neer. Who cares! Laat ons nog maar even in de “onschuld” geloven...
Fans van Bergman en consorten, rep u naar de cinema.
De rest gaat beter een pintje pakken!