Koud
Ik kijk in je ogen
begrip?
woede?
verdriet?
ik zie geen antwoord
je handen voelen warm
maar je hart is koud
je omhelzing is oprecht
je kus…
onterecht
en toch
ik kijk in je zie
omringd door gouden lint
begeeft het zich tussen in bliksem en wind
ik zie je hart
koud, bevroren, omringd door klimop,
ik geef het
nog niet
op
ik krab,
ik schreeuw
ik luister
en beveel,
ik duw en trek
ik omhels en laat los,
ik klamp vast
laat niet meer los
ik verwarm je
duw mijn lichaam tegen je aan
klamp het vast
alsof het, het mijne was
ik kijk in je ogen
diep in je ziel
je hart is bevroren
net als mijn lichaam die er aan vast hield
Vanessa Geerardyn
https://soundcloud.com/urgent-fm-official/vanessa-geerardyn
Witte Gordijnen
Waarom witte gordijnen?
Ze hebben geen doel!
Bij die vraag hoort woede,
Woede die mijn hartritme verhoogt
De machine naast mij merkt het niet
Maar ik wel
Het is een van de weinige dingen die ik nog merk
De woorden die je hoort zijn zelfs niet de mijne
Dat deel van mijn brein is al verloren
De rest concentreert zich wanhopig op de uitputtingsstrijd tegen de machines
Nee, wat je hoort is de betraande visie van een schrijver .
Ik kan niet horen, ik kan niet voelen.
Ik ben al mijn zintuigen kwijt.
Voor altijd, dat weet ik nu.
Hoewel het moeilijk was om dat te accepteren,
leef ik nu in vrede met de belofte van mijn troostende dood.
Ik vraag me of zij het weten.
Ze beschikken over een oneindige voorraad hoop
Elke dag, zonder uitzondering, zijn ze bij mij.
Mijn moeder breiend, mijn zus lezend, mijn broer werkend, mijn andere broer schrijvend
Hun tranen beïnvloeden de warmte van hun gesprekken niet.
Elke dag wordt ik begroet met kusjes op mijn voorhoofd
Ik zou alles geven om dat nog eens te voelen
Maar boven alles
Boven alles in de wereld
Wil ik mijn ogen openen.
Het laatste dat ik zag waren die verdomde witte gordijnen
Dat beeld blijft op de binnenkant van mijn oogleden gebrand
Voor de rest van mijn leven
Voor de rest van mijn leven
Gelukkig is het bijna gedaan.
Ik wil ze ervan rukken!
Maar dat gaat niet
Mijn armen zijn zwaar als lood maar ze voelen zo licht als een veer
Mijn lichaam zit vol paradoxen
Misschien gaf het daarom op
Mijn lichaam voelt het aankomen
Het panikeert
Het negeert de machines
Ik hoor ze zeggen dat ik op zijn minst niet meer lijd
Maar dat is niet waar!
Mijn holle ziel versterkt mijn innerlijke schreeuw, maar geen enkel geluid verlaat mijn lippen
Vier lange kussen kalmeren mijn lichaam.
De laatste traandoorweekte lippen verlaten mijn voorhoofd
Het geschreeuw kan stoppen
Mijn hart kan rusten
Philipp Kocks
https://soundcloud.com/urgent-fm-official/philipp-kocks-witte-gordijnen