Kameraden!
Wordt het zoetjesaan geen tijd de feestneus vanonder het stof te halen?
We schrijven, het is zondag, 13 juli; we voelen een zonnig windje in de koude kleren kruipen, we kunnen nog nét een terrasje doen.
Is er al actie in de stad? De eerste voorbijgangers laten zich verbaasd uit over de aankondigingen van de "veurrghen arrêt" op de tram. Tradities zijn er om mee te lachen.
In het hoofd van de habituees krijgen de pleinen een spookachtige kwaliteit. De podia - het is alsof ze er al staan, alsof je ze al kan zien, als je de ogen even dichtknijpt - zullen binnenkort worden opgesteld. Het verkeer profiteert van zijn laatste dagjes vrijheid.
Gisteren, nochtans, en de vorige dagen, was Gent Jazz (effe wennen) alvast begonnen. Een valse start, als je het mij vraagt - ik heb haar dan ook gemist. Pas gisteravond zag ik een mogelijkheid om toch eens te gaan kijken. Diana Krall zou optreden - mevr Elvis, Elvis die hier vorig jaar was, en mosseltjes at - en vroeg daar zomaar even rond de 50.000 euro voor. Hierdoor zag de organisatie van GJ (néé, we gaan écht de fout niet maken) zich genoodzaakt de prijs van de tickets gevoelig op te trekken. Je zou denken: lekker puh, dan komt er minder volk, en met hen (of beter: zonder hen) alsnog financiële troebels. Maar niets van dat! De tent - dit jaar de tegengestelde richting uitkijkend, zou dat ook iets met de naamsverandering te maken hebben? - was afgeladen vol. Omzeggens: de stoeltjes zaten vol. Ja ja, dit is jazz, en jazz dient toch voornamelijk zittend gesavoureerd te worden. Ik had liever een bed gehad - maar nu loop ik op de zaken vooruit.
Ik was te laat. Natuurlijk was ik te laat. En, geluk bij een ongeluk, ik had via/via een abonnement kunnen scoren - alle dagen gratis, jawel! - maar die moet je aan de bijzondere balie, voor bijzondere mensen (Very Important Balie) afhalen. En die heeft bijzondere sluitingsuren. Diana K zou begonnen moeten zijn om 22u30, maar op dat moment reed ik net voorbij de "Savoanstroate". Geen erg: toen ik de Bijloke naderde, van de Verlorenkost, had ik voor het eerst het gevoel dat de Gentse Feesten er aankwamen. Dat ze er waren. Net als vorig jaar stond het daar vol auto's en tourbussen, dikke kabels op de weg, en zat er een meisje de Humo te lezen aan de afrastering van de site. IJle pianoklanken in de nachtelijke hemel. Beschaafd applaus. Een vermoeden van zomer. Nice.
Ik liep de blauwe loper op - die hebben ze wél hetzelfde gehouden - en acted my way past the guards. Ook al had ik geen bewijs van abonnement bij, toch hebben ze mij binnengelaten. (Thanks guys!) Ondertussen was het elf uur gepasseerd.
Het was alsof de tijd was blijven stilstaan, sinds vorig jaar. Op de naam na, was alles bij hetzelfde gebleven. Het licht, de foto's, de tafeltjes, de vinnige witte tentzeilen. De rust. O, het podium stond aan de andere kant, maar dat had ik al gezegd.
Diana K was bezig.
Eén woord: middenstandsjazz. Hier werd niets geriskeerd, het muzikaal personeel kleurde binnen een hoop lijntjes, riep beelden op van propere woonkamers met veel bruine tinten, okeren muren en Afrikaanse kunst. Een hoogmis van gezapigheid. Klinkt dat slecht?
Ik heb gewacht op een solo van de drummer - die kreeg ik redelijk snel, tot mijn genoegen - maar daarna hoefde ik de diepe stem van Diana K niet zozeer te blijven horen, ze gaf geen dringende indruk. Ze zag er wel gelukkig uit.
Vier liedjes heb ik gehoord, dan bolde ik het af; naar het centrum, langs de Lammerstraat, de Walpoortstraat, over de Vlasmarkt ("en daar zal dus vanaf volgende week de urgent.fm-caravan staan, zie") en huiswaarts. De zon scheen al aardig. Wakker worden zonder straatlawaai? De Feesten zijn er nog niet. Maar ze komen.
Beestig.
[freek]