We zijn het ondertussen al gewoon van Gus Van Sant. Een doorsnee filmmaker wordt hij nooit, gelukkig maar. Een film draaien volgens de normen en richtlijnen van Hollywood zoals “Finding Forrester” (2000) en “Good Will Hunting” (1997) past gewoon niet bij hem. Geef ons dan maar raadselachtige en intrigerende films zoals “My Own Private Idaho” (1991), “To Die For” (1995) en “Elephant” (2003). In dat rijtje van aparte films staat eveneens “Gerry” (2002), een film over niets en over alles. Dat vraagt om wat meer uitleg.
De eerste zeven minuten wordt er in deze film geen woord gesproken. Het enige wat we zien is een wagen op weg naar iets. In die wagen zitten twee jongens (Matt Damon en Casey Affleck), die zoals later blijkt allebei Gerry heten. De twee stappen plots uit en trekken de wildernis in. Ze zoeken naar ‘the thing’. Meer informatie krijgen we niet, en zullen we daarover ook niet krijgen, want wat later zijn ze het wandelen beu en maken ze rechtsomkeer terug richting wagen. Althans dat is de bedoeling, maar naar verloop van tijd beseffen ze dat ze verloren zijn gelopen. Zonder water, zonder voedsel, zonder een duidelijk oriëntatiepunt moeten ze terug naar de bewoonde wereld.
Erg veel gebeurt er niet in “Gerry”. Voor de overgrote meerderheid van de tijd kijken we naar twee personen die wandelen, strompelen, wandelen en strompelen. Meer niet. Af en toe is er een gesprek over een aflevering van het Rad van fortuin dat de ene heeft gezien op televisie. Verder kibbelen ze over wat nu de juiste richting is willen ze water vinden, en waar hun ontmoetingsplaats ligt die ze hebben afgesproken. Misschien het meest gewaagde in de hele film is het ogenblik dat de ene Gerry van een rotsblok springt. Die scène alleen duurt iets van tien minuten, zonder dat er effectief iets gebeurt. Stuntmannen zullen zeggen dat je op ontelbare manier van zo een rotsblok kunt springen, maar hier bleef het gewoon bij springen.
Is “Gerry” dan een saaie film? Neen, niet echt. Het stilzwijgen zegt veel over hoe de twee zich voelen: eenzaam en alleen, afgesloten van de bewoonde wereld, zonder zekerheid dat ze die vertrouwde wereld nog gaan terugvinden. Gus Van Sant registreert wat er voor de lens gebeurt. Vaak is dat niet meer dan een acteur die vanuit de verte voorbij de lens wandelt. Het levert wel enkele mooie natuurbeelden op. Liefhebbers van National Graphic weten dus waar ze eens naar moeten kijken.