1989 was voor elke Duitser een opmerkelijk jaar. De bouw van de Berlijnse muur verdeelde het land in Ossies en Wessies. Slechts enkele durfden dromen van een hereniging. Toen die hereniging uiteindelijk realiteit werd, ging voor die dromers een nieuwe wereld open. Iedereen wist precies nog wat ze op dat moment deden. Iedereen, behalve Christiane Kerner (Katrin Sass). Voor haar is de klok immers blijven stilstaan. En de waarom van dat alles, dat komen we te weten in “Good Bye Lenin”.
De 21-jarige Alex Kerner (Daniel Brühl, zelf een Wessie) is blij met de val van de muur, maar Alex maakt zich ook zorgen. Acht maanden geleden heeft zijn moeder een hartaanval gekregen toen hij tijdens een demonstratie werd opgepakt. Nu ligt ze in coma. De dokters geloven niet dat ze ooit nog zal ontwaken. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Alex’ moeder ontwaakt. Ze mag echter geen grote inspanningen doen en grote verrassingen kunnen fataal zijn. Alex zegt niets van de hereniging, sterker nog hij creëert binnen de 79m² waarin zijn moeder leeft de oude DDR. Gaandeweg stapelen de leugens om bestwil zich op. De jongeman ondervindt steeds meer dat het bijzonder moeilijk is om alle reclameboorden van Coca Cola en andere commerciële geneugten te verstoppen, en ook zijn zus Ariane (Maria Simon) kan niet blijven verbergen dat ze voor Burger King werkt. Zoiets vertel je niet spontaan aan een moeder die een voorstander is van het oude gedachtegoed.
Voor wie houdt van buitenlandse films met een knipoog en nostalgie is “Good Bye Lenin!” een aanrader. Schaterlachen dat hebben we niet gedaan tijdens het bekijken van de film, maar fijnzinnige humor is er wel. Vooral de complete vercommercialisering van het voormalige Oost-Duitsland is best grappig, maar het is een logisch gevolg van het openen van de grenzen. De vertrouwde Spreewald gherkins moeten plaatsruimen voor Hollandse augurken, Coca-Cola en Burger King vergroten moeiteloos hun afzetgebied en als de kleine Trabant tegensputtert dan kiezen we toch voor een Westers model. De aanvallen op die consumptiemaatschappij doet denken aan het gebruik van Coca-Cola in Billy Wilders grappige “One, Two Three” (1961) waarin de flesjes gretig over de grens werden gesmokkeld. Ook de ideeën van Alex zijn inventief. Hij maakt samen met zijn vriend Denis (Florian Lukas) televisiejournaals die zijn wilde verhalen ondersteunen. Hoe hard hij ook zijn best doet, toch kan hij niet alles controleren. Als zijn moeder naar buiten wilt, grapt zijn zus meteen dat hij zich moet haasten wil hij de hele stad veranderen.
Zover hebben de makers het niet gedreven al hebben ze de digitale effecten zodanig kunnen inplanten dat ze onzichtbaar zijn voor het gewone oog. Het hoogtepunt van dat alles is een vliegende Lenin. Op het scherm lijkt het allemaal eenvoudig, maar dat was vaak niet het geval. De crew kende nog voor de eerste take een hele resem problemen van allerlei aard. Ziektes, inzinkingen, financiële tegenslagen. Erger kon niet meer, althans dat dachten ze. De opnames zelf lagen vaak stil door weersomstandigheden, wijzigingen in het scenario en materiaal dat plots niet meer werkte. Toch gingen ze elke dag met geheven hoofd aan de slag. Filmliefhebbers die eveneens “Das leben ist eine Baustelle” (1997) hebben gezien, die zullen de inside joke met het kuiken in de supermarkt zeker opmerken. De anderen, die kijken ondertussen gewoon maar verder naar een aangename film.
De extra’s:
- Documentaire Duitsers hebben heimwee naar DDR Tijdperk (10 min.)
- Making of (71 min.)
- Lenin leert vliegen (20 min.)
- Aktuelle Kamera (8 min.)
- 7 Deleted scenes met commentaar van de regisseur
- Polaroid gallery