Dagelijks word je overspoeld door allerlei berichtgeving. Het is onmogelijk om elk stukje van die informatie zelf te beoordelen en te controleren op de waarheid ervan. Daarvoor doen we beroep op journalisten die werken voor diverse media. Een van de taken waar die journalisten zich in verdiepen is de politieke verslaggeving. Geen overbodige luxe zo blijkt in de film “Good Night, And Good Luck”. Daarin stelt een groep televisiemakers de beruchte Amerikaanse inquisitie na de Tweede Wereldoorlog van senator McCarthy in vraag.
In de jaren 1950 heerst er een grote vrees voor het communisme. De Amerikaanse senator Joseph McCarthy meent dat tal van gewone burgers sympathiseren met het rode gedachtengoed. Wie weigert trouw aan het vaderland te zweren die wordt meteen gestigmatieerd en will never work in this town again. CBS reporter Edward R. Murrow (David Strathairn) wil bewijzen dat McCarthy spoken ziet en onschuldige mensen de dood ingaat. Alleen wandelt Murrow door die bewijsvoering op een heel dun stuk touw dat niet alleen voor hem maar tevens voor de andere medewerkers zware gevolgen kan hebben.
George Clooney kiest na “Confessions Of A Dangerous Mind” opnieuw voor de regie. Als regisseur levert hij opnieuw een interessante film af. Weliswaar één waar je tijd voor moet maken. Wat begint als louter verslaggeving over iets, draait uit op een heuse veldslag tussen de vrijheid van een journalist, het bewaren van bronnengeheim, het instandhouden van de eigen geloofwaardigheid en de almachtigheid van de politieke heerschappij. Allemaal boeiende thema’s voor een boeiende film, maar het is een die je niet zomaar in een bui van spontaniteit of als tijdverdrijf even bekijkt. Dat merk je meteen al aan de openingsspeech van Murrow aan het begin van de film. Clooney speelt eveneens de rol van Fred Friendly, de producent van het tv-programma waarin Murrow zijn objectieve galg spuwt. Friendly houdt de bulldogs op een afstand. Zo wil het leger het ontslag van Milo Radulovich, het verhaal waarmee Murrow aast op McCarthy, liever in de doofpot stoppen dan dat het nationaal en internationaal kenbaar wordt gemaakt.
Voor de rol van Murrow kiest Clooney voor de relatief onbekende David Strathairn. Hem ken je misschien het best als de hatelijke echtgenoot van Kathy Bates in “Dolores Claiborne”. Voor Stratharin is dit een meer dan een super rol, en hij speelt die rol perfect. Met zijn ijzige blik en gezaghebbende stem brengt hij, bijna voortdurend gehuld in een rookpluim, enkele dialogen waar menig acteurs op jaloers zijn. Als de pientere Murrow zegt hij de waarheid zonder pardon. Hij laat zich niet leiden of misleiden door sponsors en andere havikken. Zijn doorzettingsvermogen wordt dan ook niet door iedereen op gejuich onthaald. Eerlijkheid duurt misschien het langst maar je moet dan zelf nog een waardig leven kunnen leiden. Voor de rol van McCarthy kiest Clooney geen acteur. Hij gebruikt archiefmateriaal van de senator want niemand kan de man beter weergeven als de man zelf. De beelden maken de scheidingslijn tussen de realiteit en fictie des te kleiner en interessanter. Tot slot doet Clooney voor de muzikale omkadering beroep op Dianne Reeves. Zij zingt tijdens de film een hele resem zalige klassiekers zoals "Straighten Up And Fly Right ", "Too Close For Comfort " en "One For My Baby". Het bijhorend album geeft dan ook perfect de sfeer van de film weer, alleen wordt het op den duur net iets teveel Reeves.
De extra’s:
- Trailer