Hangende Tuinen is het eindpunt van Utopia GmbH, waar vorig seizoen ‘Origine’ en ‘Chemisch Insect – Aankomst van de treinen’ als voorstudies op verschenen. Deze zijn nu samengevoegd en aangevuld met nieuw materiaal tot ‘Hangende Tuinen’. Om te begrijpen waar het over gaat in de voorstelling, heb je een beetje achtergrondinfo nodig, maar ook zonder veel voorkennis is het stuk leuk om naar te kijken. Het is gebaseerd op de Bacchanten van Euripides, waarin Dionysos, die uit het Oosten komt, de orde verstoort in Thebe. Hij lokt vrouwen het woud in, waar ze bacchanalen houden en dieren verslinden. De stad Thebe is tegelijk gefascineerd, maar de orde moet ook gehandhaafd worden. Dat kan alleen door Dionysos uit te schakelen.
Hangende Tuinen is een heel bijzondere bewerking van dit verhaal. Met de vorm bewegingstheater, of iets tussen dat en dans in. Eerder dans dan theater. Op scène zien we drie lichamen, een mannelijk dat Dionysos voorstelt en twee vrouwelijke. Lyrisch, geen verhaal. Desondanks blijf je er makkelijk met de aandacht bij. Er wordt uitgebreid geëxperimenteerd met trage bewegingen, wat je als toeschouwer een soort ‘slow-motion gevoel’ bezorgt. Zeer subtiele bewegingen ook.
Wanneer je deze voorstelling bekijkt vraag je je regelmatig af, wat betekent dit nou weer voor het verhaal? Uiteindelijk sleept de spanning en de concentratie je mee en kun je alleen nog maar waarnemen wat er zich op de scène afspeelt, zonder naar enig verhaal of betekenis op zoek te gaan. Persoonlijk vond ik dit een heel aparte ervaring.
Peter Verhelst zei in een gesprek met krant De Morgen dat hij geen zinvol afgerond verhaal wil laten zien. In een ander interview lees ik dat hij de taal wil omzeilen en theater wil maken dat gebaseerd is op rust, mooie beelden en concentratie. Deze drie aspecten lijken inderdaad de fundamenten van Hangende Tuinen, in die zin is Peter Verhelst zeker in zijn opzet geslaagd. Hangende Tuinen is een soort poezie zonder woorden, maar met beelden.