“Hard Candy” is geen film dat je bekijkt als je een plotse griepaanval krijgt. Het is mij overkomen, en geloof mij dat wens je niemand toe, zeker niet als die aanval gebeurt tijdens één van de meest intense momenten in de film. Ik dacht meteen terug aan de les biologie van in de middelbare school waarin een konijn werd gedissecteerd. Ik werd toen lijkbleek en voelde elke druppel bloed uit mijn hele lichaam verdwijnen. Dat dit opnieuw gebeurde bij deze film is dus een ongelukkig toeval maar het effect zindert nog steeds na.
Fotograaf Jeff chat al drie weken met de 14-jarige Hayley. Het klikt tussen hen en ze zetten uiteindelijk de stap naar een ontmoeting in real life. Die ontmoeting in de koffieshop valt reuzegoed mee. Jeff beoordeelt makkelijk het karakter van iemand anders. Voor hem is Hayley een lief en onschuldig meisje die ouder lijkt en handelt dan dat ze eruit ziet. 4 van haar 5 dokters noemen haar toch nog krankzinnig grapt ze. Ze leeft volgens haar eigen motto ‘carpe omnius’ en heeft zich voorgenomen dat ze enkel met de juiste mensen zal slapen. Dat laatste zegt ze heel suggestief. Niet veel later rijden de twee naar het huis van Jeff waar het speelkwartier voorbij is. Het is tijd voor de harde realiteit.
Regisseur David Slade omschrijft “Hard Candy” als de film die niemand wilt maken maar het is wel één die hij wil zien. Met een beperkt budget, de noodzakelijke voorbereiding en repetities en een filmschema van 18 dagen is het resultaat verbluffend. Met veel close-ups en indringend camerawerk voel je de toenemende spanning in de woonruimte. De kleuren bestaan hoofdzakelijk uit rood en grijs en geven de emoties van Hayley weer. Jean-Clement Soret versterkt die kleuren via een digitaal procédé zoals hij dat eerder heeft gedaan in “28 Days Later” en andere films van Danny Boyle. Verder versterkt het losse camerawerk de intensiteit bij de actiemomenten, en de slowmotion van de wagen die voorbij de bocht verdwijnt laat je denken dat dit voor Hayley niet meer goedkomt en dat ze without a trace zal verdwijnen. Het minimum aan muziek (zowat 9 minuten in totaal) geeft vrij spel aan alles wat je als natuurlijk ervaart zoals de ademhaling van onze hoofdrolspelers
Het klinkt cynisch en macaber als je scenarist Brian Wilson hoort vertellen hoe makkelijk en met hoeveel plezier hij dit verhaal heeft geschreven. Een verhaal over een (vermeende) pedofiel en zijn potentieel volgend slachtoffer is immers geen lachertje. Brian Wilson schrijft een solide plot dat bloedserieus is en zoals Hayley zegt helemaal geen tienergrap is. Het is een psychologisch spelletje waarbij een man onder de invloed is van een 14-jarig meisje. Patrick Wilson (“The Phantom Of The Opera”) en Ellen Page (“X-Men: The Last Stand”) brengen met bravoure de personages tot leven. Het filmen van sommige scènes zijn voor de acteurs even pijnlijk geweest als ze eruit zien. Zo is Wilson bij één van hen zelfs even flauwgevallen. Ellen Page is een ware revelatie. Haar blik spreekt net zoals de sterke dialogen boekdelen. In de marketingcampagne zoals de filmposter wordt ze afgebeeld als Roodkapje maar de vragen waarop je een antwoord wilt is: wie is er nu hier het slachtoffer en wie de dader, en voor wie moet je sympathie opbrengen. Eens je een tiener in je huis uitnodigt dan is alles wat je hebt, inclusief jezelf, niet meer veilig, zoveel is duidelijk.
De extra’s:
- Making Of (51 min.)
- Verwijderde scènes (11 min.)
- Schokkende snoepjes (9,20 min.)
- Trailers